Terug naar huis

De laatste dagen van zo'n reis staan altijd een beetje in het teken van terug gaan. Tassen ompakken, kleding die echt niet meer kan weggooien, nog wat nieuwe kleren kopen voor de komende zomer. Hier koop je nog twee knappe spijkerbroeken voor 25 euro. Van Hugo Boss himself of misschien van zijn broertje.

4000 eilanden

De weg, of beter het pad, naar de 4000 eilanden leidde ons vlak langs de Mekong. Een prachtige rit over een stoffig pad door talloze dorpjes. Kinderstemmetjes die van overal en nergens 'sabaidee' roepen of langs de kant van de weg met hun handjes wapperen om een 'high five' te geven. In kleine stalletjes dronken we lokale limonade en trakteerden een paar kinderen die dat maar wat lekker vonden. Verderop dronken we coco, een soort chocolade water ijsje uit geschaafde blokken ijs met honing water, melkpoeder en cacaopoeder. Met suiker uiteraard, veel suiker. Maar erg lekker wanneer je fietst in deze warmte en niets anders doet dan stof happen en zweten.
We waren te laat vertrokken. We hadden gezellig zitten ontbijten in ons laatste guesthouse, zitten kletsen met Leo de Engelse wereldfietser en de laatste nieuwtjes van internet geplukt. Ja we weten het al, Beatrix gaat ......

Kapotte derailleurs

In het verre zuiden van Laos ligt het Bolaven plateau, een plateau ergens tussen de 800 en 1200 meter hoog waar diverse bergvolkeren wonen, waaronder de Laven. Naar hen is het plateau vernoemd. De Fransen hebben daar gedurende de koloniale tijd koffieplantages opgezet, het gebied is daar uitstekend geschikt voor. Waar het gebied minder geschikt voor was waren de Amerikaans bommen die hier bij tonnen uit de lucht kwamen vallen. Er schijnen nog veel niet-geexplodeerde bommen (UXO's) te liggen maar zolang je op de weg of de paden blijft heb je daar geen last van. Men is hier arm, straatarm maar nog redelijk welvarend in vergelijking met het uiterste noorden van Laos.

Omdat ik wel zin had in een beetje avontuur.......

Op naar de 1000 eilanden.

Met gezwinde spoed snellen we door het Laotiaanse landschap. We realiseren ons dat we niet eeuwig de tijd hebben. De 5 weken samen gaan sneller dan verwacht, beter gezegd ze vliegen om en voor je het weet moet je toch een beetje plannen wat je nog wilt zien en doen. En vooruitdenken dat je ook nog op tijd het vliegtuig terug haalt.

Rond Nam Ngum

Vang Vieng hebben we weer gehad. Het was er niet zo 'wild' als ons was voorgespiegeld, er wordt hard gewerkt om het dorp een beter image te geven. Rondom zijn een aantal Eco-lodges waar vrijwilligers uit diverse landen werken aan een betere wereld, te beginnen bij jezelf. Laos is niet erg milieubewust, afval wordt overal neer gekieperd of langs de weg verbrand, brommers en bussen stoten zwarte rookwolken uit, hele bossen worden kaal gekapt en grote electriciteits projecten zetten hele gebieden ....

Vakantie in Laos

We zijn gearriveerd in Vang Vienh, een soort bio vakantieoord voor backpackers uit de hele wereld. Laos op hun manier heeft niets met Laos te maken maar het is natuurlijk wel reuze gezellig. Voor hun dan. Overigens probeert het stadje zijn image een beetje bij te sturen onder druk van de overheid, al was het alleen maar omdat er nogal eens doden vielen bij het in binnenbanden van auto's afzakken van de rivier onder invloed van drank en drugs. Dat paste niet zo in het beeld dat Laos graag wil uitstralen. 

Hotsprings

We zijn lekker aan het fietsen. Na Luang Prabang, een prachtig stadje maar heel erg op toeristen gericht, belandden we eerst op een weg in aanleg. Hij stond al wel aangegeven op mijn GPS kaart maar het eerste stuk was vooral spiksplinternieuw met veel te veel split en daarna kwamen we op een kleiweg die overigens goed te befietsen was. Af en toe moesten we tussen de grote wegenbouw machines en trucks door maar we kwamen waar we wilden, bij de N13 die ons richting Vientiane gaat brengen.

Op de fiets door Laos

Laos is weer een hele nieuwe ervaring. Ik ben er 10 jaar geleden ooit geweest maar toen reisde ik per bus door het land. Het is overigens wel het land waar ik mijn passie voor het fietsen door vreemde oorden heb ontdekt. Ik huurde destijds een fietsje en reed er mee naar een waterval, ergens bij Luang Prabang. Alle andere rugzakkers zaten suf in een busje. Ik had onderweg mijn avontuur en had spijt dat ik geen bagage mee kon nemen en verder op de fiets het land in kon trekken. Nu kan dat dus wel.

Indien je het leuk vindt om Janna's kant van het verhaal te lezen kijk dan op:

jabje.waarbenjij.nu

Zij maakt natuurlijk een heel andere reis dan ik, ze ziet weer heel andere dingen of ze kijkt er gewoon overheen. 

De bus naar Chang Rai

Janna is gearriveerd. Na een dagje acclimatiseren en een rondgang door het 'boeiende' verkeer van Bangkok is ook zij klaar voor het avontuur. Het was prachtig om te zien hoe, na een aanvankelijke aarzeling ze tussen het voortrazende verkeer haar weg vond. We hebben nog even getracht een bezoekje aan de koning te brengen, maar een vriendelijke paleiswacht sommeerde ons helaas toch wel dringend het een andere keer nog eens te proberen. We waren er ook niet echt op gekleed.

Terug in Thailand

De laatste dag in Thailand was nou niet bepaald mijn 'lucky day'. Nadat ik me eerst verslapen had ging ik snel op de fiets naar de Vietnamese ambassade om een visum aan te vragen. Helaas, ambassade gesloten wegens nieuwjaars festiviteiten. Dan maar door naar Probike, de fietsenmaker om te kijken wat ze daar voor me hebben. Niks dus, ook gesloten en wel een hele week. De zaken gaan goed blijkbaar. Van vorig jaar had ik nog een klusje bij de tandarts liggen dus snel door naar Pattaya waar hij zijn vestiging heeft. Ook deze bleek bijna een hele week gesloten dus ik vond anders niets dan dichte deuren.

Nog veel meer ....

En nog bedankt voor alle sms-jes, mailtjes, FB berichten met originele, hartelijke, vrolijke en liefdevolle nieuwjaarswensen. Ik wens jullie allemaal van harte hetzelfde. Kortom, geniet van 2013 want dat komt maar 1 x langs.

Kuta

Uiteindelijk ben ik weer terug op Bali. De lange boottocht van Lombok naar Bali duurde nog langer omdat we uren lagen te wachten voor we de haven in mochten. De reden onbekend maar het leek te maken te hebben met een andere veerboot die hoog en droog op het strand stond en waar een sleepboot verwoede pogingen ondernam om het ding weer in zijn element te krijgen. 

De noordkust

Vandaag verder langs de noordelijke rand van Lombok. Ik fiets over het randje van de kaart. Vanaf Senaru de berg af naar beneden gaat in een razend tempo. Alle energie die ik gisteren in het stijgen heb gestopt komt me nu in een keer ten goede. Zo zou ik uren door willen gaan maar helaas, na een paar kilometer zit ik weer op zeeniveau. De kustweg is over het algemeen vlak maar af en toe, vooral de laatste twintig kilometer naar Senggigi zitten er een paar lelijke puisten in. Meestal ga ik niet hoger dan 30 of 40 meter maar die stukjes lijken recht omhoog te gaan. Vele kleine bultjes maken ook een hoge berg. Automobilisten steken een arm met opgestoken duim uit de auto, brommertjes moedigen me aan. Ik zweet me rot.

Kerst

Dit wordt geen echt kerstverhaal. Gisteren, eerste kerstdag, bijna de hele dag op de fiets gezeten en nog even bij de familie langs gegaan waar ik op de heenweg gestopt was voor de regen. Eerst kreeg ik nog een verlaat ontbijt en even later werd de vervroegde lunch geserveerd. Het kan niet op.

De vader woont met een groot deel van de kinderen in het ene huis en de moeder, ze zijn gescheiden, in een eenvoudige hut ver buiten het dorp. Hoe het precies allemaal in elkaar zit qua familiebanden, daar kom ik niet geheel achter. Kippen lopen met een touwtje aan een poot vastgebonden rond het huis, ik zie een hond en een kat. Een klein .........

Op de brommer

Het is kerstavond bedacht ik me. De muezzin roept luid over de stad dat de gelovigen welkom zijn in de moskee en ik realiseer me dat er in Indonesie, of in ieder geval hier op Sumbawa, geen kerst wordt gevierd. Maar het is wel vakantietijd, de scholen zijn gesloten. Dat heeft te maken met het einde van het jaar.

Gisteravond kwam ik Randa tegen hier in het hotel. Hij is een jonge Indonesier die totaal anders is dan alle Indonesiers die ik tot nu toe ontmoet heb. Niet alleen omdat hij vloeiend Engels spreekt met een licht Amerikaans accent, maar vooral omdat hij ondernemend is, ambitieus en open in zijn gesprekken. Voor hem een reden om graag in contact te komen met ......

Ik wens iedereen prettige kerstdagen en de beste wensen voor 2013.

Een vriendelijke fundamentalist.

De lucht trekt dicht. Grauwe grijze regenwolken komen aangewaaid, de donder rommelt in de verte. Ik ben onderweg, terug naar waar ik twee dagen geleden vertrokken ben. Sumbawa is een schitterend eiland maar de wegen zijn dun gezaaid en ik strandde in een plaatsje waarvandaan ik niet verder kon. Of niet verder durfde, het is maar hoe je het bekijkt. Het was letterlijk stranden want ik kwam terecht aan een goudgeel strandje, een baai zo mooi dat wanneer er ooit een film over het paradijs wordt gemaakt, de lokatie gerust daar gekozen kan worden.

Over Lombok naar Sumbawa

Ik twijfelde of ik nog een extra dagje aan Lovina Beach zou blijven. Het zat daar wel erg lekker en 's ochtends had ik eerst wat zitten internetten en toen alsnog besloten om verder te trekken. Dat was een kleine misrekening want ik vertrok net voor het heetst van de dag. En ik had besloten om over de berg te gaan in plaats van er om heen. Het werd dus een hele lange, hete klim. Omdat ik geen hoogtelijnen op mijn kaarten heb is het altijd een beetje gokken hoever ik omhoog moet. Het bleek ver te zijn, heel ver. Gestaag klom ik naar zo'n 900 meter maar daar doe je dus uren over en om de paar honderd meter moest er flink gedronken worden. Gelukkig waren er voldoende kleine dorpjes en overal was thee, lekkere vruchtensappen en fruit. Op een gegeven moment kreeg ik wel door dat het me nog uren zou kosten om bij het eerste 'losmen' (Indonesisch voor logement ofwel guesthouse) te komen en ik zou ver na donker aankomen. De goede fee kwam in de vorm van .....

NOG EVEN  TER HERINNERING:

Voor mensen die de route echt willen volgen heb ik onder de knop reisschema een dag tot dag schema gemaakt met alle start en stop plaatsen, de afstand en de totaal afstand.

 Wanneer je op het GPS-je klikt in de laatste kolom dan komt de route en het routeprofiel tevoorschijn. Ook kun je dan met de knopjes aan de zijkant keuzes maken door bijvoorbeeld te kiezen voor de map met daaronder de keuzes kaart, satelliet beeld of hybride, een mix van beiden. Er staan zelfs 3D beelden op. EN door op het knopje 'play' te drukken kun je de route zelfs (eventueel versneld) rijden vanuit je luie stoel.

Voor de nieuwsgierigen onder ons: ook de gemiddelde snelheid, geklommen en gedaalde meters, maximum snelheid en nog veel meer gegevens zijn hier af te lezen.

Naar Bali

Vroeg uit de veren. Nou ja veren, de bedden zijn hier in het algemeen tamelijk hard. Ik maak gebruik van goedkope accomodatie en de kwaliteit is wisselend. Wel is in de meeste gevallen de kamer uitgerust met een heerlijke mandi, een grote bak met koel helder water. Met een plastic emmertje met een steel eraan gooi je dan het water over jezelf heen, inzepen en weer afspoelen. Een heel feest na een warme dag fietsen. Ook een leuk verschijnsel is het vriendelijke kopje thee of koffie en een klein snackje wat 's ochtends klaar staat voor je deur. Hoe vroeg (of laat) je ook wakker wordt, het staat er. Dat zijn zo de kleine geneugten van het fietsersbestaan. Een nadeel is dat de meeste kamers gelegen zijn aan een soort binnenplaats, in het algemeen van beton. Vroege vertrekkers .....

Fietsen over Madura

Drie dagen fiets ik nu over Madura. In de middag van de eerste dag fietste ik onder een steeds dikker wordend wolkendek. Het gerommel van zware donderslagen kwam steeds dichterbij en eerder dan mijn bedoeling was besloot ik een hotelletje te zoeken om te overnachten. Dit leek me slimmer dan de weg rechtsaf te nemen die me het binnenland van Madura in zou brengen, niet wetende of er ergens een schuilplek te vinden zou zijn. 

De vochtige hitte had me loom gemaakt en .......

Madura

Ik schrik er zelf van wanneer ik zie dat het al weer ruim een week geleden is dat ik voor het laatst een bijdrage op het web heb gezet. De tijd gaat snel. Jullie hebben ondertussen Sinterklaas alweer de deur gewezen en maken je op voor de kerstdagen. Ik denk dat de eerste kerstbomen al in de kamer staan. 

Van Chagah beach ben ik naar Yogyakarta gefietst. Een makkelijk ritje, door prachtige rijstvelden. Het verbaast altijd weer dat vlak buiten zulke enorme lawaaiige en vervuilde grote steden, de rijstvelden zo'n rust uitstralen. Hier gaat het leventje ogenschijnlijk zijn dagelijkse gangetje. Mensen stoppen kleine rijstplantjes in de natte grond, het groeit, wordt rijp en vele handen snijden de .......

Glagah Beach

Pangandaran is een badplaats zonder veel glorie. Het strand staat helemaal volgebouwd met goedkope tentjes en er is naast eten, drinken en rondhangen helemaal niets te beleven. Volgens een jongen die ik sprak is het er momenteel wel heel erg stil, ook in de weekends is er weinig te doen.

's Ochtends ben ik aardig vroeg ......

Regen en warm

Na vier dagen Bandung zat ik weer op de fiets. Het vergde nog een aantal uren 'grote stad' maar daarna kwam ik 

langzamerhand in echte Java, het Java zoals we ons dat voorstellen uit de boekjes. Groen, afwisselend bos, snelstromende modderige rivieren, rijstvelden en mensen die de jonge rijstplantjes uitzetten in de natte aarde. 

Bandung

Ik ben nog niet zo ver gevorderd. De wegen van Jakarta naar Bogor en dan door naar Sukabumi en Bandung zijn druk. Het verkeer is af en toe verstikkend en de aankomst in Bandung was in stijl: De regen kwam weer eens met bakken uit de lucht, het water stroomde over de wegen en bij binnenkomst van de stad stond een enorme file auto's en alle ruimte daartussen was gevuld met duizenden scootertjes en een fiets en dat was ik.

Bogor

De eerste dag echt fietsen is altijd een beetje afzien. Weg uit Jakarta, de miljoenenstad met alles wat daarblij hoort. Ontsnappen aan de herrie, het gekrioel van mensen, het moordende verkeer. Maar toch, de vriendelijkheid van de mensen, de vrolijkheid waarmee ze je begroeten en de afwezigheid van agressie in het verkeer verbazen me dan ook weer. Ik zie me al in Amsterdam met mijn fiets met grote tassen een taxichauffeur blokkeren. Hier gaat dat anders. Ik kijk verschrikt op wanneer een chauffeur vol op de claxon drukt, een lachend gezicht is mijn deel en hij wenst me een goede reis. De passagiers zwaaien uit de raampjes.

Aankomst Jakarta

Na de landing in Jakarta kom je letterlijk en figuurlijk in een warm bad. De lauwe, vochtige lucht slaat je in je gezicht. Maar toch een goed gevoel weer in Jakarta te zijn. Enig geharrewar met taxichauffeurs leidde er toe dat ik toch besloot om op de fiets naar het centrum te gaan. Er loopt een tolweg naar de stad maar met de fiets is dat verboden terrein dus ik moest door de straatjes. In het begin gaat dat nog wel maar het was al donker omdat het vliegtuig met twee uur vertraging was aangekomen. Het bleek dat we in Dubai hebben moeten wachten op ongeveer 200 pelgrims die voor de Haj naar Mecca waren geweest. Het toestel uit Riyadh had vertraging en Emirates besloot te wachten met als gevolg dat wij pas tegen donker arriveerden.

De laatste keer dat ik hier was is 25 jaar geleden. Er zal veel veranderd zijn maar op het eerste gezicht zie ik niet direct wat. Ongetwijfeld meer hoogbouw want ook hier reiken de wolkenkrabbers bijna tot de hemel. En er zijn vast en zeker nog veel meer mensen bij gekomen, wat leidt tot verstopte straten, vette smog en lawaai. Veel lawaai en soms lijkt het of men het er om doet. Vrachtauto's, taxis, becaks, motoren, scooters. Allemaal gemotoriseerd. En een heel enkele fiets maar fietsen is bepaald nog geen hype hier. Misschien dat ik daar wat verandering in kan brengen, aandacht genoeg: "He mister, what's your name".

Een dagje acclimatiseren is wat mij betreft voldoende. Afgelopen nacht de klok rond geslapen en vandaag probeer ik in het normale ritme te komen. Morgen op naar Bogor.

Dubai

Een lekker begin van de reis. Op tijd vertrokken uit Eindhoven bleef de intercity naar Schiphol in Utrecht staan. Er was wel een en ander omgeroepen maar een deugdelijke intercom schijnt in een trein nog een utopie te zijn. Het woord Schiphol viel een paar keer dus ik zat wel goed. Dus niet. De trein stroomde leeg. Er bleek rook in de Schipholtunnel te staan en ik werd geadviseerd naar Amsterdam Centraal door te rijden. Daar aangekomen kreeg ik te horen dat ik in Duivendrecht had moeten uitstappen om een aansluiting naar Schiphol te krijgen. Uiteindelijk was ik net op tijd op de luchthaven en gelukkig heb ik de nodige ervaring met het inpakken van de fiets dus dat was snel gebeurd. Inchecken en wegwezen.

Al weer op weg

Bijna is het weer zover. Ik ben al vertrokken uit Groningen maar maak nog een omweggetje via Boerakker, Zwolle en Eindhoven. Dinsdagmiddag, 13 November, vertrekt de vlucht naar Jakarte, wederom met Emirates en via Dubai. Ik heb er zin in en ik hoop jullie ook. Over een paar dagen hoop ik de eerste verhalen weer op de site te zetten. Veel plezier.

If you want to read the stories in English or any other language, please use a translation programme, for instance Google translator.