Slachtfeest

17-10-2013

Sinds ineen dag of vier ben ik Tetouan. Een prachtige stad waar bijna geen toerist komt. Het is lange tijd een Spaanse stad geweest, ooit de hoofdstad van de Spaanse protectoraten. De binnenstad is grotendeels in oude stijl gerestaureerd en de oude medina staat op de werelderfgoedlijst. De medina doet me een beetje denken aan de bedrijvige souk van Damascus, de kronkelende straatjes en de enorme diversiteit aan koopwaar overal. Soms denk ik er nog aan wat daarvan met de huidige burgeroorlog in Syrie nog van over is. Ook het hotel waarin ik zit, het pension Iberia is oud. Het ziet er uit, ook van binnen, alsof het ergens begin vorige eeuw gebouwd is en er daarna nooit meer iets is gemoderniseerd. En zo is het waarschijnlijk ook. Het geeft een bijzondere sfeer.

Marokko is in een opgewekte feestelijke stemming. Het zijn de dagen van het slachtfeest. De bijbelkenners zullen zich misschien het verhaal kennen over iemand die zijn eigen zoon ging offeren maar op het laatste moment werd de zoon vervangen door een schaap. Helaas is het geen feest voor de schapen. De voorgaande dagen warende voorbereiding in volle gang. Op op de markt in Tetouan was er bijna geen doorkomen aan. Duizenden, zoniet tienduizenden mensen drommen door de belangrijkste winkelstraten en ook in de oude medina was het dringen geblazen. Veel mensen lopen met een schaap aan een eindje touw. Nee, de schapen weten dat het feest wel om hun draait maar dat het tegelijk hun laatste feestje is. Sommigen van de onwillige dieren zetten alle vier poten schrap en mekkeren dat het een lieve lust is. Blijkbaar hebben ze goed in de gaten wat er staat te gebeuren.

Gisteren begon het feest. In plaats van schapen aan een touwtje en veel gemekker zijn alle geluiden verstomd en overal op straat liggen stapeltjes schapenhuiden en op elke hoek van de straat worden op grote vuren de koppen 'geroosterd'. De hoorns worden er afgeslagen en de koppen worden helemaal zwart verbrand. Dit schijnt erg lekker te zijn maar ik heb me er nog niet toe kunnen zetten. Ja zo heeft iedere cultuur zijn eigenaardigheden; wij eten varkensvlees en dat vinden ze hier een uitermate smerige gewoonte. Ik hoorde trouwens een mooie grap van een Marokkaan die vertelde over een Amerikaans die hier op vakantie kwam. Ze zag het bloed op straat lopen en dacht dat ze tussen de Hutu's en de Tutsi's zat. Ze namen het eerste vliegtuig terug.

En waarom ben ik hier nu al vier dagen in plaats van een of hooguit twee dagen zoals jullie ondertussen van meDe kust route gewend zijn? Niet alleen omdat het een bijzonder mooi stadje is maar ik heb iets teveel van mijn lijf geeist. Het was een zware dobber van Al Hoceima naar hier. De weg langs de kust is meer bergachtig dan ik me had voorgesteld. En het is warm in Marokko, erg warm met overdag temperaturen tot wel 40 graden. Het zweet loopt zo uit je porien en verdampt op het frame van de fiets, de opgedroogde zoutvlekken bllijven achter. De zwaarste dag heb ik bijna twee en een halve kilometer recht omhoog geklommen en het was al donker toen ik eindelijk na bijna 14 uren op de fiets te hebben gezeten in een stadje aankwam: El Jebha. De klimmetjes zijn vaak behoorlijk steil en dat maakt dat ik het niet altijd kan befietsen dus dan moet ik lopend de berg op, de fiets voor me uit duwend. Nou ja, dat heb ik vaker gedaan maar het is geen pretje. Ik had beter moeten weten en mezelf eerder moeten afremmen maar daar is het te laat voor. En nu zit ik aan de ORS en de multivitamine complexen en probeer ik er weer boven te komen. Vandaag gaat het gelukkig de goede kant op, ik kan weer verhaaltjes tikken.

De mensen zijn ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam hier. Maar soms is het moeilijk om onderscheid te maken tussen de echt vriendelijke en goed bedoelende mensen en de 'touts', de ritselaars die achter iedere toerist aanrennen en proberen er wat aan te verdienen. Deze irritante mannetjes zijn soms zeer vasthoudend en blijven aan je kop zeuren. Gelukkig zijn de echt vriendelijk mensen ver in de meerderheid, de mensen zijn vaak ook erg belangstellend en veel mensen spreken Frans en of Spaans in deze omgeving dus er valt best wat te communiceren. Onderweg kreeg ik van een passerend Nederlands Marokkaans stel een grote zak vol amandelen en eigen gebakken koekjes. Ik eet er al twee dagen van en als ik niet had gezegd echt niet meer mee te kunnen sjouwen dan had ik nog veel meer gekregen.


Van de week nog een hele discussie gevoerd met een Belgische Marokkaan. Hij is chauffeur op de bus van de voetbalclub Anderlecht. Wat hij zo jammer vond en waar hij zich ook voor schaamde was de slechte naam van de Marokkaanse jeugd in Europa. Zelf had hij zes kinderen die naar zijn zeggen gelukkig allemaal goed terecht waren gekomen, maar hij vertelde over andere ouders die niet meer wisten hoe ze hun kinderen, met name hun zonen in het gareel moesten houden. Vroeger gaf je ze gewoon een draai om de oren maar daar hoef je in Europa niet mee aan te komen, dan krijg je de kinderbescherming aan de deur. Hij vond het een groot verschil, de jongeren in Marokko zelf en de Europese Marokkaanse jongeren.

Tetouan prachtstadWat me overigens wel hogelijk verbaasd in zo'n land, en daar is Marokko zeker niet uniek in, is dat men in huis alles vaak blinkend schoon heeft en dat ook de straten elke avond weer worden aangeveegd maar dat men vervolgens alle zooi gewoon achter een muurtje de berg afkiepert. Jammer dat ze zo'n prachtig land op die manier naar de filistijnen weten te helpen. Blijkbaar is er nog geen enkel besef over het netjes afscheid nemen van je afval, ze mikken het zelfs in de berg gewoon uit de auto. Na mij de zondvloed zal de gedachte zijn.Tetouan achter het muurtje


« Terug