Naar Senegal

En dan komt er een einde aan ruim twee weken Mauritanie. Langs de drukste weg van Mauritanie rijd ik richting Rosso. Af en toe wordt ik ingehaald, soms kom ik een auto tegen. Het is rustig dus. Ik heb besloten het land niet via de grensstad Rosso te verlatgen.Deze plek heeft een slechte naam, met name de Senegalese kant van de grens probeert je een oor aan te naaien. Vijfitg kilometer voor Rosso draai ik rechtsaf richting Diama, eerst nog een stuk asfalt, overgaand in een soort teerweg en verderop wordt het zand. Gelukkig meestal redelijk hard zand, goed te fietsen dus. Het is 280 km naar St Louis in Senegal. De eerste nacht vind ik een mooi plekje in de woestijn , aan de rand van een zoutmeer. Met de ondergaande zon laat ik me drijven in het zoute water, het is net de Dode Zee. Ik heb onderweg nog een lekker hap rijst met vis gegeten dus met een broodje stel ik me tevreden. De tweede dag was een lange dag en eindigde vlak na een dorpje aan de rand van Mauritanie, midden in een moeras. Gelukig stond er vrij veel wind waardoor het meeviel met de muskieten. Ik stond naast de politiepost en de volgende ochtend hoefde ik nog maar een kilometer of 45 naar de grens. Deze weg leidde door een schitterend natuurgebied, een soort waddenlandschap met duizenden vogels, sommigen herkenbaar als overwinteraars uit onze streken, anderen volstrekt onbekend voor mij.

In een minidorpje onderweg kwam ik een klein winkeltje tegen. Lekkere koude yoghurt doet het alijd goed hier in de tropen. De jongen achter de toonbank was eerst wat schuchter maar na een tijdje praten liet hij mij zijn schrift zien. Hij was bezig een filmscript te schrijven over het bestaan in zijn armoedige dorp, het ging over bandieten die er waren binnen gevallen en het leven in zo'n uithoek van een van de armste landen ter wereld. Zijn grote droom was dat er iemand met een camera zou komen en dat hij een film zou kunnen maken. Ik weet niet of het een kas succes zou worden, hij had pas een paar pagina's geschreven maar hij had in ieder geval iets om naar uit te kijken.

Wat me wel iedere keer weer verbaast is dat ondanks (of misschien wel dankzij???) de vaak bittere armoede de mensen behoorlijk opgewekt en vrolijk zijn. Op hun manier proberen ze er toch iets van te maken. Vaak kleurrijke kleding, glitters, grote oorbellen en er wordt zeker ook gelachen. Natuurlijk, wanneer er zo'n blanke man op de fiets in het dorpje stopt dan is er ook iets te beleven, er gebeurt weer eens wat anders dan de dagelijkse sleur. In een dorpje waar ik mijn achterband verwisselde, de oude was na 4600 kilometer volledig versleten, ik kon er doorheen kijken, had ik onmiddellijk een groepje kinderen om me heen en het duurde niet lang of er kwam een man met een grote bak kamelenmelk. De oude band liet ik achter en ik deed hun voor hoe ze ermee zouden kunnen hoepelen. Algemeen gelach, ik weet niet of ze nu zelf druk aan het oefenen zijn.

Mauritanie was ik al snel uit en ik fietste over de brug naar Senegal. Gelukkig had ik mijn visum in orde en dus kreeg ik mijn stempeltje. Maar ook het salaris van een immigratie ambtenaar is geen vetpot dus meneer vroeg naar mijn fietspapieren. Die heb ik uiteraard niet en het zou 10 euro kosten om mijn fiets te importeren. Helaas voor hem kende ik de truc al en ik zei hem dat ik nog in geen enkel land ooit iets voor de fiets had betaald en dat ik dat ook hier niet van plan was. Dat vond hij wel jammer maar blijkbaar acceptabel. Dan moest ik hem maar een kado geven. Ik vertelde dat hij kon zien dat ik op de fiets was en geen tassen vol kado's bij me had. Daarna mocht ik gaan. Hoofdschuddend keek hij me na. In Mauritanie werd er ook al geregeld, meestal door kinderen, om een kado gevraagd. Ik heb geen idee wat voor indruk ze van blanken hebben, blijkbaar denken ze dat blanken tassen vol kadootjes bij zich hebben. Helaas hebben ze dit ooit geleerd van eerdere toeristen en kinderen worden ook door ouders aangezet tot bedelgedrag. Jammer. Bijna ieder gesprek , en veel mensen knopen hier een gesprek met je aan, eindigt met de vraag of je een kado wilt geven. Dit wordt knap irritant na enige tijd omdat je moeilijk meer kunt onderscheiden welke mensen echt vriendelijke bedoelingen hebben en welke het alleen om een kado te doen is.

Saint Louis is de oude hoofdstad van het voormalige Franse West Afrika. Er is nog een oud deel van de stad met overheidsgebouwen uit die tijd, helaas deels zeer vervallen. Maar er wordt ook druk gewerkt om iets van de oude glorie te herstellen en het stadsdeel ademt de sfeer van eind 19e of begin 20ste eeuw. Uiteraard een aardige toeristentrekker. Ik verbleef twee nachten in een campement vlak aan de bruisende zee. Er waren verder geen gasten dus de hele staf zijnde de eigenaar/manager, de kokkin en de man voor het werk konden zich op mij richten. 's Avonds grilde of kookte ze heerlijke verse vis voor me. We zaten vlak voorbij de vissershaven waar dagelijks de verse vis binnenkomt. De visserij gebeurt hier nog met kleine bootjes, behoorlijk handmatig maar onlangs zijn de visserij rechten verkocht aan grote buitenlandse bedrijven en de vraag is dan of de zo rijke visgronden zo rijk blijven of dat de grote trawlers binnen een aantal jaren de hele zaak leegtrekken en de visstand zullen vernietigen, zoals ze eerder in Somalie deden. Het snel verdiende geld van de politici staat dan al veilig op Zwitserse banken en de bevolking kan letterlijk verrekken. Zo gaat dat.

Ik had eerder een adres gekregen van campement 7palava (www.7palava.com) aan de kust gerund door een Duits stel. Twee motorrijders die ik eerder op de route al was tegengekomen zaten daar ook en dus besloot ik ook daarheen te gaan. Dit is een goddelijk plekje, een paradijsje en ik heb besloten hier nog tot morgen te blijven. Even lekker acclimatiseren, even omschakelen van de uitgestrekte eindeloosheid van de woestijn naar de perikelen van het echte Afrika. We zitten vaak met zijn drieen over de kaart gebogen over de te volgen route. Beide anderen willen doorsteken naar Zuid Afrika en dan langs de andere kant terug. Op de motor gaat dat wat sneller dan op de fiets. Maar dan moet je door Nigeria en dat is geen pretje. Ik denk er nu aan om meer aan de westkant te blijven, eerst via Gambia naar Guinee Bissau en vervolgen een slinger door Guinee en het zuidelijkste deel van Mali (het veilige deel) naar Burkina Faso. Daarna, afhankelijk van de tijd, eventueel nog naar Ghana, Togo en Benin. Nog een lange weg te gaan dus. Zuid Afrika ga ik niet halen, dat is wel zeker.