Ile de Goree

Ik realiseer me dat de dagen snel voorbij vliegen en dat het soms een tijdje duurt voor er weer een stukje op de website staat. Er was de laatste dagen weinig gelegenheid er even rustig voor te gaan zitten.

Senegal is weer een totaal andere belevenis dan waar ik eerder langs kwam. Maar dat had ik geloof ik al eerder ook geschreven. Ik was vanaf St Louis even een stukje het land in gegaan maar ik had geen gezin door te gaan naar Touba, langs een drukke weg en met een flink pak wind tegen. Dus ben ik iets eerder dan verwacht afgebogen richting Dakar. Alhoewel het me bekend was dat het een grote stoffige stad is, wilde ik het toch een keer met eigen ogen zien. De stad is zonder meer enorm, helemaal gebouwd op de meest westelijke punt van het continent Afrika. Doordat het omgeven is door zee was de stad frisser dan ik had gedacht, hoewel de enorme hoeveelheid trucks, bussen, taxis en auto's een ongelooflijke hoeveelheid zwarte rook uitblazen. Maar het is zeker ook een stad vol leven, enorm drukke markten, een grote drukke haven en het bussiness centrum van Senegal, misschien wel van een flink deel van West Afrika.

Onderweg naar Dakar heb ik twee nachten wild gekampeerd. Met name de tweede keer was een prachtig plekje op een veldje tussen de bomen. 's Ochtends werd ik gewekt door het gefluit van allerlei vogels en later, tijdens het ontbijt zag ik de meest prachtig gekleurde vogels om me heen vliegen en kwetteren.  Beide nachten, of eigenlijk tot 's avonds laat hoorde ik uit verschillende dorpjes om me heen mensen zingen. Dat is zo te horen een geliefde bezigheid hier en het klinkt prachtig door het veld. Het fietsen ging deels over een rood stoffig pad maar het was goed hard zodat het prettig fietsen is. Het laatste stuk over een nieuw aangelegde asfaltweg, het asfalt was deels nog warm en ik was ongetwijfeld de eerste fietser die er overheen ging.

In Dakar was het deels zwaar omdat  behalve de grote doorgaande wegen, veel straten zijn ondergestoven met zand. Heel rul los zand en mijn wielen zakken er tot over de velgen in. Dus dat is afstappen en duwen en dat is loodzwaar. Ik kampeerde op een terrein bij een restaurant aan zee, Sunugal Beach. Het is het enige kampeerterrein in Dakar en is behoorlijk basic en daarnaast nog duur ook. Maar Senegal is zowiezo een duur land en wat je krijgt voor relatief veel geld is van slechte kwaliteit. De allesimpelste hotelkamer, zonder D/T en zonder airco en zonder ontbijt kost hier al gauw meer dan 20 Euro en dat is drie tot vier keer zoveel als een kamer in Marokko die dan ook nog eens veel beter is. Dus alle overlanders kamperen veel, ik kom dan ook geregeld weer dezelfde mensen tegen.

De tweede nacht op Sunugal kwam er een grote overland tourgroep langs. Met 25 jonge mensen uit de hele wereld, in een tot overland truck omgebouwde vrachtwagen. Ja ongetwijfeld veel lol maar dan zie je Afrika wel op een hele eigen manier. Het heeft in mijn ogen niet zoveel met het kennismaken van het Afrikaanse gebeuren te maken. Ze rijden in een maand of negen helemaal rond het continent, behalve de noordkant want dat lukt momenteel niet. En als grote tegenstelling met deze truck arriveerde er een tweede truck met een Engels echtpaar. Een camper formaat touringcar, 4 wiel aangedreven en van alle gemakken en luxe voorzien. Het zou me niet verbazen als ze er een bad in hebben. Ja ook dan zie je Afrika op een heel eigen manier. En hoewel voor alle manieren wel iets te zeggen is, heb ik toch het gevoel dat ik nog het meeste van Afrika meekrijg.

Voor de kust bij Dakar ligt het eiland 'Ile de Goree'. Het eiland was ooit in bezit van de Nederlanders, vandaar de naam. Het was een veilige plek voor de schepen om te ankeren, de naam komt van goede rede en is verbasterd tot goeree ofwel Goree. Ik had de fiets meegenomen op het veerbootje want ik wilde proberen er te overnachten. Dat lukte ook maar de fiets had erg veel bekijks. Het was de enige (overigens niet de eerste) op het eiland.

Op het eiland bevindt zich nog een oud door de Hollanders gebouwd fort, in de tweede oorlog nog verbouwd en uitgrust met enorme kanonnen, die ze lokaal de kanonnen van Navarone noemen maar dat zijn dus niet de echte. In het 'Maison de Esclaves', het huis van de slaven, krijg je een inkijkje in het trieste verleden van het eiland, waar vanaf de 16e eeuw drie eeuwen lang slaven werden verzameld en naar diverse bestemmingen in Noord en Midden Amerika en naar Brazilie werden verscheept onder de meest erbarmelijke omstandigheden. Rond de tien tot twaalf miljoen slaven zijn daar aangekomen. Velen stierven tijden het transport, onbekend is hoeveel onderweg in Afrika en tijdens de jacht het leven lieten. In ieder geval ontwrichtte het de gehele Afrikaanse samenleving voor generaties lang, sommigen zeggen dat de gevolgen nog merkbaar zijn. De Nederlanders speelden hier samen met de Portugezen, Engelsen en Fransen de hoofdrol in. Overigens werd maar een klein deel van de slaven vanaf Goree veervoerd, er waren ettelijke verzamelplaatsen aan de Afrikaanse kust.

Gelukkig kreeg ik toestemming van de chef van politie om te mogen kamperen op het eiland. Een jongen wees me een plek in een oud huis omdat de harde wind en harde ondergrond het lastig maakten een tent op te zetten. Ze hebben me gelijk het hele eiland laten zien en ik kwam op plekken waar andere toeristen niet komen, o.a. in de oude bunkers en bij de oude kanonnen. Het eiland kent heel veel kunstenaars, meer in minder succesvolle. Een van hen liet me de hele techniek van het werken met zand zien, er kwamen de prachtigste kunststukjes onder vandaan. Helaas, ik ben op de fiets en kan niets extra meenemen. En koffie drinken bij Bobo, een echte rasta met volgens hemzelf de beste thee en koffie van het eiland. Hij had vrienden in Nederland, een echtpaar die daar blijkbaar wel vaker kwamen en hij had een boek met fotos van hun. En ze sponsorden de studie van het jongste broertje, ontwikkelingshulp op kleine schaal.

Nu fiets ik langs de kust richting Gambia. Dit is het duurste stukje Senegal en het meest toeristische.  Zodra je je op het strand vertoond word je belaagd door kralenverkopers, allemaal hangers van schelpen en andere souvenir rommel die overal hetzelfde is. Het is een beetje een plaag. Nee zeggen is niet voldoende en uiteindelijk draai ik dan maar mijn hoofd af en zeg niks meer. Dat lijkt arrogant misschien maar anders houden ze nooit weer op.