Sani Pass

30-12-2014

Een van de grensovergangen tussen Lesotho en Zuid Afrika bevindt zich op de Sani Pass, een hoge bergpas in de Drakensbergen. Om daar te komen moet je eerste de Black Mountain over, vlakbij de hoogste berg van zuidelijk Afrika. Toen ik wakker werd was de lucht betrokken. Grauw en grijs en het was fris. Helaas, een slechte dag want het betekende dat het hogerop mistig was en zelfs regende, zonde van de prachtige vergezichten die je hier anders zou hebben.


De Chinezen reden met grote trucks langs me heen maar waren nog niet zover dat ze de weg vlak hadden. Over een stenig hobbelpad fietste ik omhoog richting de pas en het werd ijzig koud. Daar ben ik niet echt op voorbereid dus ik trok aan wat ik had en daaroverheen een dunne plastic regenponcho. Ik had in ieder geval geen last van de warmte en de zon. Op het hoogste punt, ruim 3200 meter, was het desolaat en ik had er weinig te zoeken. Van een soepele afdaling was geen sprake, het slechte wegdek zorgde ervoor dat ik vol in de remmen slechts langzaam kon afdalen, alle aandacht bij het zoveel mogelijk langs de ergste stenen te sturen. Het was tegen lunchtijd dat ik aankwam in de hoogste pub van Afrika en ik werd vol verbazing ontvangen door allerlei meest Zuidafrikaanse toeristen die vol bewondering waren dat je hier uberhaupt met een fiets kon komen. Sommigen gaven toe dat ze het met hun 4 wiel aangedreven auto al een hele klus vonden. Binnen was het warm en ik trakteerde mezelf eerst op hete koffie en daarna op een groot bord verse forel met aardappelpuree en groente. Ook hadden ze (langzame) wifi en kon ik mijn mailtjes en facebook even checken.


Ik bleef er te lang hangen en wilde nog door naar Underberg maar verwachtte dat de afdaling vrij vlot zou gaan. Dat was een misrekening. De lange weg vol haarspeldbochten naar beneden was zo mogelijk nog slechter dan de weg omhoog. En steil, heel erg steil en ik moest voortdurend de remmen vol in knijpen om niet teveel vaart te maken. Teveel vaart kan hier dodelijk zijn, je vliegt dan rechtuit over de rand en eindigt rollend van de berg af. Aan de andere kant, een fiets met twee bijna blokkerende wielen is bijna niet te sturen en soms moest ik afstappen om de zaak in toom te houden. Onderweg maakten passerende auto's de nodige foto's en video's en ik deelde hier en daar mijn kaartje uit, misschien sturen ze nog wat op. Het uitzicht was beperkt, af en toe trokken de mistflarden even op en kon ik genieten van de schitterende Drakensbergen, een nationaal park.


's Avonds vond ik een lodge aan de kant van de weg en het was een waar feest om na al die dagen weer eens onder een warme douche te staan en in een echt bed te kunnen slapen. En om van een heerlijke maaltijd te kunnen genieten. Ik deelde de kamer met drie mannen uit Durban die de volgende dag de Sani Pass op wilden fietsen met hun super lichtgewicht mountain bikes. Ik werd spontaan uitgenodigd om samen met hun wat moed in te drinken en ze hadden een geweldige voorraad vlees op de braai liggen dus dat werd gezellig. De volgende ochten om vijf uur vertrokken ze, ik ben benieuwd of ze het gehaald hebben.

In Howick had ik weer een adres van warmshowers.org. Ik zag er heel erg naar uit, even lekker een paar dagen echt rust op een boerderij en ik deed mijn best om het in een dag te halen hoewel het nog een ruime 100 kilometer was. En ook hier geen vlak terrein, veel dalen maar ook heel veel klimmen en dat vreet tijd. Maar het leek erop dat ik het wel zou kunnen halen ook al zou het tegen donker zijn wanneer ik aan zou komen. En de weg veranderde van gravel in asfalt, net nieuw zo te zien dus dat verhoogde het tempo.


Na een korte lunchstop stapte ik weer op de fiets. Het ging licht omhoog, ik trapte en voelde geen weerstand. De fiets ging niet vooruit. Ik keek naar de ketting maar die was niet gebroken en niet van de tandwielen. De achterste tandwielen bleken rond te draaien zonder het achterwiel mee te nemen dus dat schiet niet op. Ik haalde het achterwiel er uit maar had geen idee wat ik zou moeten doen om dit te repareren en een steeds dikker wolkendek voorspelde een flinke bak regen. Het leek me beter eieren voor mijn geld te kiezen en een auto aan te houden om me mee te nemen. Alleen helaas, het was zondag en bepaald niet druk op de weg. De eerste twee auto's stopten beide maar hadden geen mogelijkheden om me mee te nemen. Van de andere kant kwam een derde die ook stopte en vroeg of hij kon helpen. Ik legde het probleem uit en zei dat hij helaas de verkeerde kant op ging maar dat was geen probleem, hij moest zijn vrouw even ophalen en ging dan terug. Dus bagage achterin het bakkie, fiets er bovenop en daar gingen we. Nadat we zijn vrouw en kleinkinderen bij haar familie vandaan hadden gehaald moesten we nog langs zijn dorp om wat spullen te halen en ondertussen hadden ze hun plannen voor die dag bijgesteld en besloten dat ze me in Howick gingen afzetten. Ze moesten toch de volgende dag door naar Johannesburg en gingen slapen bij familie in Pietermaritzburg. Dan waren ze alvast een eindje op weg. Fantastisch was dat en ik zag gelijk dat ik het op de fiets zowiezo niet was gaan redden, er bleken nog flinke hoogteverschillen te zijn onderweg.

Na een vrolijke rit brachten ze me in Howick en kon ik Charles (van Wamshowers) bellen. HIj was zo vriendelijk om me het laatste stuk op te halen en 'thuis' gekomen was het gezellig met familie en vrienden. De braai stond al aan, de biertjes waren koud en we genoten op de veranda van het prachtige Zuidafrikaanse boerenhuis met uitzicht op de Drakensbergen.

Twee dagen later:


Ik ben hier nu twee dagen. De fiets is gisteren naar Pietermaritzburg gebracht ter reparatie en ik hoor net dat we hem vanmiddag kunnen halen. Hopelijk hebben ze ook de speling uit de voorvork kunnen halen, de fiets stuurde zwaar de laatste dagen en dan slinger je alle kanten op. Geen pretje. Het zal allemaal slijtage zijn, de fiets heeft veel te lijden gehad van het slechte wegdek. Net als ikzelf trouwens. Op de boerderij is het leven relaxed en ik geniet er van. Ik heb de tijd genomen om mijn fietstassen een beetje schoon te maken en te repareren zodat ze de laatste weken nog mee kunnen. De achtertassen zijn dit jaar nieuw gekocht maar die aan de voorkant zijn 12 jaar oud. Ze worden wat minder helaas en dat geldt ook voor de stuurtas. Volgend jaar maar weer eens investeren.


De familie waar ik verblijf zijn fietsgekken. Ze hebben grote tochten gereden maar altijd op mountainbikes. Een rit ging over 1600 kilometer van Pietermaritzburg naar Kaapstad. En vorig jaar reden vader en zoon de Great Divide, van Canada, van noord naar zuidndoor de Verenigde Staten tot aan de grens met Mexico. Een monsterrit over een kleine 5000 kilometer en meest 'off the road' en dat in ruim 25 dagen. Een hele prestatie. En deze zomer gaan ze dwars door Europa van Oostende naar Istanboel in 16 dagen. Ik kan me er niets bij voorstellen.


« Terug