Zululand

07-01-2015

Het is hier in Zuid Afrika natuurlijk midden in de zomer. De wereld op zijn kop. Maar het leek er niet erg op. De laatste dag van het oude jaar was het regenachtig en 's avonds was het ronduit koud en miezerig. Maar dat weerhield ons er niet van om voor de vroege najaarsochtend een wandeling te plannen naar de top van de hoogste berg in de omgeving. Daar zouden we het nieuwe jaar inwijden met een glas champagne. Helaas, de weergoden gooiden roet in het eten en toen ik om half vier 's morgens wakker werd kletterde de regen op het zinken dak. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant lag ik ook wel erg lekker in het warme bed. De champagne hebben we bij het ontbijt opgedronken, het nieuwe jaar was begonnen en ik maakte me klaar voor een vervolg van mijn tocht, dwars door het land van de Zulus. Het was jammer om afscheid te nemen van Charles en zijn familie waar ik zo fantastisch was ontvangen en die me zo hadden geholpen om mijn fiets weer in orde te krijgen. Maar ik moet nog een heel eind naar Lilongwe.

 

Ik rijdt door een historisch gebied. Ooit was hier de vrije republiek Natal en er vonden enorme veldslagen plaats tussen de Zulubevolking en de Voortrekkers, de boeren die wegtrokken uit de Kaap om elders in dit immense land hun geluk te beproeven. Weg van de Engelse overheersing die de dienst wilden uitmaken. Honderden boeren met hun vrouwen, kinderen en bedienden (vrije slaven) trokken in zogenaamde Ossewae (ossewagens) door het barre land op zoek naar vruchtbare gronden. Dat ze daarbij in conflict kwamen met de Zulu's die al enkele honderden jaren in dit gebied waren, was onvermijdelijk.

 

Helaas heb ik geen ossewagen, ik moet het allemaal zelf betrappen en dat is pittig genoeg. Heuvel op, heuvel af. Het zijn geen enorme hoogten maar wel veel heuvels en omdat ik steeds snel weer beneden ben lijkt de periode van klimmen veel langer dan het dalen. Bovendien is het warm, de zon brandt er in. In de namiddag komt er bewolking aanzetten en wordt de lucht donker, donder rolt door de heuvels en bliksemschichten schieten door de lucht. Een mooi en indrukwekkend gezicht en passend bij dit landschap. Maar ook iets om voor uit te kijken en op voorbereid te zijn.

Stevig doortrappend passeerde ik plaatsjes als Nottingham Road, Mooi Rivier, Tegula Ferry en Pommeroy. Onderweg sliep ik verstopt achter wat bomen niet ver van een dorpje en in Pommeroy vond ik een hotel. In Dundee aangekomen kwam de regen na lunchtijd al met bakken uit de lucht en toen het een beetje droog leek te worden heb ik mijn nieuw gekochte poncho uitgepakt en aangetrokken. Zodra ik dat goed en wel voorelkaar had was het weer droog.

De grote trek van de Voortrekkers is een mijlpaal in de Zuidafrikaanse geschiedenis en in dit gebied ontkom je er niet aan. Het is voor Zuid Afrika, samen met de Anglo-Boerwar  misschien wel van meer historische waarde dan de eerste en tweede wereldoorlog. Bij het verlaten van Dundee kwam ik langs een museum en ik besloot een kijkje te nemen. Hoewel niet oninteressant was het niet wat ik zocht, het was een museum meer gericht op de mijnbouw en vertoonde de geschiedenis van de grote rol van de kolenmijnen in dit gebied. Dus door richting Vrijheid en ik was blij met de camping die ik vond bij de familie Scheepers. Een puur Nederlandse naam, zoals heel veel hier, maar ze waren nog nooit in Nederland geweest. De familie Scheepers was al sinds 1686 in Zuid Afrika gevestigd. Ze hebben een kleine boerencamping van alle gemakken voorzien en de overige campinggangers hadden veel belangstelling voor wat ik aan het doen was. Ik werd uitgenodigd voor de koffie en vanochtend bij het vertrek nog een keer. Voorzien van een grote brok heerlijke kerstcake ging ik op pad met het advies vooral langs te gaan bij het museum van de Bloedrivier.

Het monument is ter nagedachtenis aan de grote slag tussen Voortrekkers en Zulus. Deze beslissende slag vond plaats in december 1838 toen een groep van zo'n 480 voortrekkers (met bedienden en kinderen zo'n 800 mensen) werd aangevallen door een leger van naar schatting 12000 Zulus. De Voortrekkers, onder leiding van Andries Pretorius, zagen er uiteraard de hand van God in dat ze zo konden zegevieren. Volgens tellingen lieten meer dan 3000 Zulus, die bewapend waren met speren en schilden, het leven. Onder de Voortrekkers enkele licht gewonden. De rivier die langs het slagveld liep was na afloop rood gekleurd van het bloed van de krijgers en heet daarom tot op de dag van vandaag de Bloedrivier. Op dat slagveld bevind ik me nu. Er is een grote lege camping waar ik wilde kamperen maar ik kreeg een keurig kamertje met douche en toilet aangeboden. En als je hier dan lekker op het terrasje zit met een kopje koffie, is het moeilijk voor te stellen dat hier vlakbij zo'n enorm bloedbad werd aangericht.

 

Het is al weer twee dagen later en ik nader het einde van mijn lange rit door Zuid Afrika. Ik ben naar het stadje Vrijheid gereden en kampeerde in het veld, op een pracht plekje bij een meertje midden in de natuur. Eigenlijk heb ik dat soort plekjes het liefst. 's Nachts schitteren de sterren hoog boven mijn hoofd, er is absoluut geen lichtvervuiling hier. In Zuid Afrika is het niet altijd makkelijk om wild te kamperen omdat allerlei hekwerken dat lastig maken, maar hier was het hek omgevallen dus ik permitteerde me de vrijheid. Bij de lokale Spar had ik een T-bone gekocht en brocolli. Hiermee bereidde ik mezelf een heerlijk maaltje en met een uistekend glaasje rode wijn erbij was ik heel tevreden met mijn ontelbaar aantal sterren plekje.

Het was nog ruim 100 km om via Paulpietersburg naar Paul Retief te komen. Na enig zoeken en onderhandelen zit ik in een appartementje met bad voor de prijs van een camping dus ik ga zo eens lekker languit in het warme water liggen. De spieren kunnen wel wat rust gebruiken na al het klimmen want ondanks dat het hier makkelijk fietst heb ik vandaag tcoh nog 1200 m geklommen. En dat is best hoog als je er voorstaat.

Woensdag is het einde Zuid Afrika en ben ik in Swaziland.


« Terug