Mozambique

Swaziland was gelukkig wat minder bergachtig dan Lesotho, maar het bleef wel klimmen en dalen. Vanaf de camping ging het overigens eerst veel omlaag en dat is heerlijk maar je weet dat er een moment komt dat je ook weer omhoog moet. En dat moment kwam voorbij de grote stuwdam op de nieuwe weg naar Piggs Peak, een stoffig stadje in het noorden van Swaziland. Daar begon de lange weg terug omoog maar gelukkig viel het achteraf mee. Of ben ik al zoveel gewend?

Na Piggs Peak bleek het redelijk vlak en ik fietste over een gravelweg richting Mozambique. Het was door een prachtig bosrijk gebied met hier en daar uitzichten over een groot deel van Swaziland. Alleen de kampeerplekken leken schaars maar ook daar kwam een oplossing voor uit de lucht vallen. In een dorpje werd ik aangesproken en op mijn vraag of hij ergens een kampeerplek wist werd ik onmiddellijk uitgenodigd in zijn pas gebouwde huis op een prachtige plek in een klein dorp verderop. Veel Afrikanen die het kunnen betalen hebben een huis buiten de grote stad, vaak zelf gebouwd of met behulp van vrienden en voorzien van alle gemakken van het moderne leven. En dat is ook wel weer eens prettig. De man werkt in de hoofdstad als rechercheur bij de politie met als voornaamste aandachtsgebied de controle op drugsplantages. Hij liet me in de verte plekken zien waarvan hij op afstand al kan zien dat het plantages voor marihuana zijn. En die branden ze plat. Maar er blijft ook genoeg over.

Het laaatste stuk Swaziland gaat door de suikerrietplantages en dat is weer een heel ander aanzien. Een waterrijk gebeuren met allemaal kunstmatige kanalen voor de irrigatie. Ik kampeerde aan een waterreservoir maar durfde niet te zwemmen. Onderweg had ik verschillende bordjes gezien wijzend op gevaar voor krokodillen. Ik zag er geen maar daar was ik niet rouwig om. En neushoorns komen hier ook voor en daar kun je ook beter bij uit de buurt blijven. Overigens zijn de neushoorns ook een belangrijk aandachtspunt voor de politie vanwege de illegale jacht hierop. De neus heeft in China nog steeds de naam potentieverhogend te zijn en is dan ook een fortuin waard.

En dan komt langzaam Mozambique in zicht. Ik had al weer wat wilde verhalen gehoord over corrupte grensambtenaren en ander moeilijk gedoe maar daar heb ik niets van gemerkt. Uitermate vriendelijk kreeg ik mijn stempeltje en werd gewaartschuwd voor de overstromingen in het noorden van het land. Ze wensten me veel succes.

Mozambique is weer een heel ander land dan waar ik de afgelopen weken was. Op de grens kon ik geld wisselen en kreeg bijna drie Meticais voor elke Rand. De mensen waren verbaasd en vriendelijk en voor ik het wist kon ik onderweg aanschuiven bij een barbecue in de tuin van een huis langs de weg. En de kilometers vlogen voorbij op de vlakke asfaltweg richting Maputo. Tegen de avond vond ik weer een mooi kampeerplekje voor mijn eerste nacht in Mozambique.

Onderweg had ik het adres gekregen van een Zwitser die woont in Catembe bij Maputo. Hij nodigde me uit te komen overnachten dus dat was ook alweer fantastisch geregeld. Zondag hoefde ik nog maar ruim veertig kilometer en ik besloot er van te genieten. Bij de panaderia (een soort konditorei) dronk ik heerlijke echte koffie en at een groot stuk taart. Blijkbaar een overblijfsel uit de Portugese tijd. Daarna fietste ik al vrij snel Maputo in langs de snelweg en mijn GPS wees me de weg naar het veerbootje die me naar de overkant in Catembe bracht. Het bootje was compleet volgestouwd met mensen en auto's. De volgende dag zag ik een bordje dat met mooi weer 120 mensen waren toegestaan op het bovendek en met slecht weer 60. Ik denk dat er zeker 300 mensen boven zaten dus het moet die dag wel heel erg mooi weer zijn geweest.

En van iemand die al enige tijd in het land woont hoor je vaak wel het een en ander. Het land is inderdaad door en door corrupt, politiek nog steeds verscheurd hoewel de strijdbijl redelijk begraven is maar je weet nooit. Aasgieren die wachten op hun kans en miljoenen armen die geen kant uit kunnen. Een prachtig land met lange stranden en werkend aan een nieuwe infrastructuur voor toerisme. De verwachtingen zijn er maar of het iets oplevert voor de gewone bevolking is de grote vraag. Ik ben trouwens het nieuwe optrekje van Koning WA nog niet tegen gekomen. Het schijnt nog te koop te staan.

Na een dagje Maputo, en daar heb je het meeste in een dag ook wel gezien want het stelt als stad qua bezienswaardigheid niets voor, ben ik richting het noorden gegaan. Ik nam afscheid van Boris en Gion waar ik een paar prettige dagen had doorgebracht en heel wat verhalen over het leven in Afrika heb gehoord. Bij de fietsenmaker van de Mozambiquaanse fietsclub kreeg ik een nieuw middelste blad gemonteerd. De ketting slipte steeds over de afgesleten tandjes. Bovendien kreeg ik zijn telefoonnummer met de garantie dat mocht ik enig probleem in Mozambique ondervinden, dan kan ik hem bellen en regelt hij een fietsgekke Mozambiquaan om me te helpen. Vrienden hebben is belangrijk hier, je weet maar nooit.

Ik heb nog maar ruim 3 weken om in Malawi te komen en wil niet teveel tijd verliezen. Het is moeilijk om een goed beeld van de overstromingssituatie in het noorden te krijgen dus kan mijn tijd nog hard nodig hebben. Voorlopig zie ik ook hier in zuiden al veel water, wegen staan hier en daar half onder en in de velden is het nat. Gelukkig ligt de grote doorgaande route iets boven het maaiveld en kan ik op het asfalt weer vaart maken.

Langs de 'snelweg' fietsen heeft overigens ook hier zijn beperkingen. Er is niet vreselijk veel verkeer maar het weinige dat er is rijdt hard en ook hier fiets ik dus weer aan de rechterkant (verkeerde kant) van de weg zodat ik de auto's aan zie komen. Langs de weg veel verkoopsters met allerhande fruit. Ananas, avocado, mango en nog wat vruchten die ik niet ken maar die wel erg lekker zijn. En cashewnoten, vers gebrand, zo van de boom. Gelukkig is er ook overal drinken te koop want dat heb ik hier hard nodig. Het is heet, vooral in de vroege middag wanneer de zon recht op mijn ingepakte hoofd brandt.
Gelukkig kon ik een paar uur na Macia linksaf een binnenweg op. De weg is rustig en het asfalt ligt er nog goed in hoewel een aantal stukken met een vorige overstroming zijn weggeslagen. Daar moet je even van de weg over een provisorisch aangelegde noodweg. Het valt ook niet mee hier, de vorige schade is nog niet hersteld of de volgende grote overstroming heeft zich alweer voltrokken. Zo blijf je wel lekker bezig.

In Manjacaze ben ik aangekomen bij Geraldo, een Zuidafrikaan die hier al lange tijd woont. Hij doet veel op het gebied van ontwikkelen van landbouw hier en houdt van fietsen. Ik blijf hier twee nachtjes, vandaag even in het stadje rondlopen en het kantoor be3zochtvan waaruit alle hulp georganiseerd wordt. Het prroces waaraan hier gewerkt wordt moet er toe leiden dat de bevolking zelf verder gaat met ontwikkelen, een soort sneeuwbal effect om tot een langdurige verbetering van de omstandigheden te komen. Een mooi en bijzonder project, door hemzelf geinitieerd vanaf het nulpunt en ondertussen uitgegroeid over de hele provincie Gaza en gespnsord door kerken en fondsen uit Zuid Afrika en de USA.

Morgen terug naar de kust want verderop langs de binnenweg gaat niet lukken. Het is afgelopen met het asfalt, de weg is te zanderig en mijn wielen graven zich diep in. Dan kom je geen meter vooruit. Ik fiets nog naar Inhambane en daar probeer ik een bus naar het noorden te regelen. Het wordt nog een hele onderneming maar dat komt allemaal wel goed.