Terug in Kunming04-03-2016 De korte fietstocht van Anning naar hier begon wat moeizaam. De route die ik hoopte te fietsen net noord van het grote meer eindigde in eerste instantie in een grote bouwput. Zoals ik al eerder schreef: In dit land gebeurt heel veel. Overal zie je activiteiten. Er wordt gebouwd aan wegen en snelle spoorlijnen, enorme velden vol wolkenkrabbers rijzen de grond uit en er tussendoor ploegen en zaaien de boeren. En zo fiets ik op een landweggetje wat plotseling eindigt bij een Expres Highway en moet ik illegaal over de brede toevoerweg mijn pad verder zoeken om tenslotte via een benzinestation in aanleg weer op mijn weggetje uit te komen. Tegen beter weten in verwachtte ik bij het meer nog wat kust te zien maar toen ik de top van de heuvel over kwam zag ik voor me een grauw en stoffig beeld van een industriegebied doorsneden met grote wegen en spoorlijnen. Er omheen de tientallen etages hoge woontorens voor de mensen die er moeten werken. Ik logeer twee nachten bij een kleurrijke Amerikaan op een AirB&B adres. Gisteren aten we samen met een Chinese man, die vertelde dat hij hier in Kunming werkt maar zijn vrouw en kind ver weg bij haar ouders in het dorp wonen. Ze zien elkaar af en toe een weekendje. Hij schaamt zich dat hij te weinig voor zijn gezin aanwezig is. Maar zijn vrouw en kind kunnen niet naar Kunming komen want de ouders willen niet verhuizen. Zo werkt dat hier nog. De generatiekloof is groot en niet alleen die kloof maakt het leven moeilijk. Veel jonge vrouwen trekken naar de stad omdat traditioneel alleen de man het land kan erven. Veel boerenjongens blijven dus noodgedwongen op veel te kleine boerenbedrijven en de meisjes ontwikkelen zich in de stad en weigeren vervolgens een leven op het platteland. Door de eenkind politiek zijn er 120 jongens op 100 vrouwen omdat, met name op het platteland, families liever een zoon dan een dochter hadden. In veel gevallen werden vrouwelijke foetussen illegaal geaborteerd of na geboorte gedood. Veel jonge boeren blijven dus alleen, krijgen geen kinderen en de ontvolking gaat in versneld tempo verder. Ik heb gehoord dat er al een Chinese versie is van 'Boer zoekt vrouw ' dus misschien biedt dat perspectief. Mariët heeft het tentje en slaapspullen mee terug genomen en daar ben ik blij om. Het scheelt een hoop gewicht en wanneer ik onderweg om me heen kijk zie ik eigenlijk nooit een leeg hoekje waar een tent zou kunnen staan. Ieder stukje grond dat zich daar enigszins voor leent is in gebruik. Op de kleinste hoekjes verbouwt men groenten en overal zie je terrasbouw voor rijst of andere vormen van akkerbouw. Maar het zijn allemaal kleine stukjes, niet geschikt voor machinale bewerking en dus arbeidsintensief. Oude vrouwen zie je lopen met een mand vol mest op de rug om de vaak hoog gelegen veldjes vruchtbaar te houden. De jongeren staan met hun smartphone in de hand te kijken. En de Chinese overheid ziet ook wel dat het anders moet en wil naar grotere boerderijen met intensieve landbouw, zeg maar het Nederlandse voorbeeld. Maar dan zullen ze toch eerst de bergen moeten afvlakken. Ik acht ze er toe in staat. Gisteren heb ik mijn visum voor Vietnam opgehaald. Op 10 maart mag ik het land in een ik ga zo eens kijken hoe ik dat ga doen. Het idee Is om via een klein grenspost het Vietnamese berggebied in het noordwesten binnen te komen. Maar dat laat ik nog wel weten. « Terug |