Tussen China en Vietnam zijn maar een stuk of vier grensposten waar buitenlanders doorgelaten worden.  Ik hoop dat ik op weg ben naar één daarvan maar hij staat nergens beschreven.  Als het niet zo is moet ik nog zwaar aan de bak want de weg er naar toe was een hele klim.

 

Gisteren vertrok ik op tijd uit Manhao. Behalve heel veel noedels zag ik niet veel ontbijt mogelijkheden en ik stelde me tevreden met twee broodjes baopao.  Voor onderweg hadden ik wat mondvoorraad ingeslagen deze keer. Een half uur buiten het dorp en aan het begin van de klim werd  ik aangeroepen door een oudere vrouw en ze maakte eetgebaren.  Mijn ontbijt stond de klaar. Lekkere rijst, vlees en groente. De kippen ruimden de korrels op die ik liet vallen en de honden kauwden de overgebleven botten fijn. Zelf maakten de mensen zich klaar voor de zondagsmarkt in Manhao, een wekelijks uitje  voor de bergbewoners. 

 

Weer op weg kwam ik veel mensen tegen die onderweg waren  naar de markt. Sommigen om te verkopen, anderen om te kopen maar ook om elkaar te ontmoeten en de laatste roddels uit te wisselen. Misschien ben ik ook wel onderwerp van gesprek.  Veel oudere vrouwen zijn gekleed in traditionele kledij. Heel kleurrijk, zoals vaak het geval bij bergvolkeren in afgelegen gebieden.  Maar het zal ophouden. Jongeren  zie je er niet meer mee lopen, misschien alleen nog op traditionele feestdagen. Staphorst in China. 

 

Naast de milieuproblemen waar ik het eerder op over had is er nog een onderwerp wat ons een doorn in  het oog zou zijn. Plofkippen heb ik hier ook overigens niet gezien maar wanneer je op zo'n markt rond loopt dan denk je toch wel eens  bij jezelf dat de Partij voor de Dieren  hier nog wel iets te doen heeft.  Vijf jonge hondjes op elkaar gepropt in een te klein hokje, gevangen zangvogels die luid trillen en proberen uit hun kleine kooitje te ontsnappen,  levende kippen vastgebonden aan hun poten hangend aan de brommer en schreeuwend van pijn of angst. En hier en daar zie je inderdaad nog gevilde honden op de markt, klaar voor consumptie.  Bij ons is het allemaal wat meer weggestopt. Een machinale varkens slagerij zal voor geen enkel varken een feestje zijn. Maar toch ...

 

En met al deze gedachten die dan zo eens door je hoofd spoken moest ik ook nog een berg op. Na 2000 meter klimmen over bochtige weggetjes kwam ik op de pas . Ik had er met pauzes een uur of acht over gedaan en was behoorlijk afgedraaid. Maar gelukkig zag ik ver beneden me Jinping liggen waar ik wil overnachten voor de laatste etappe in China. 

 

In Jinping sliep ik voor 7 € in een super luxe hotel. Volgens mij was ik de enige gast. Verder was er niet veel te beleven zoals in veel van deze stadjes. Of je moet de weg kennen, maar daarvoor ben ik er tekort. Het eten bestond weer eens uit noedels die ik per ongeluk hadden besteld. De laatste etappe begon ook weer met noedels. Deze keer als ontbijt, iets anders zag ik nergens.  Ze komen mijn oren uit. Dat die mensen hier soms drie keer per dag noedels eten snap ik niet. En dat dus elke dag. Tenminste zo lijkt het. Een Chinees die ik er naar vroeg ontkende het. "Twee keer per dag", zei hij lachend. 

 

Het was toch nog ruim 55 km naar de grens omdat er een grote slinger in zat. Ik had de oude weg weer genomen, die is langer en het is meer stijgen en dalen maar ook veel mooier. Een deel was onverhard en leidde dwars door de bananenplantages en suikerrietvelden. Een truck veel te hoog opgeladen met stengels suikerriet was net omgevallen en lag half op de weg. Zijn lading lag voor het grootste deel in het dorpje onder de weg. Ze laden vaak veel te hoog op en dan gaat het wel eens mis. 

 

Nu sta ik op de grens naar Vietnam.  Zo eens kijken of ik er door mag.  Anders wordt het nog een lange weg terug.