De bergen  verlaten.  Ik fiets nu in een vlak stuk Colombia en dat heeft zo zijn voordelen maar het is ook gelijk een stukje saaier. De lange snelweg 45, de weg naar de zon is niets meer of minder dan een grote verkeersader maar gelukkig niet echt druk, ruim met vier banen en een voor fietsers aantrekkelijke vluchtstrook.

 

Gisteren zat ik op het centrale plein van Aguachica. Het is kermis en overal staan kraampjes met lekkernijen,  de draaimolen draait zijn rondjes, gok- en andere spelletjes, fotografen zetten kleine kinderen op een hobbelpaard zodat de ouders zijn gemaakte foto's wel moeten kopen. Tegelijk is een mis gaande in de aan het plein gelegen  RK-kerk. De kerk puilt uit, de mensen staan tot op de  oorlog de kerk liggende stoep. Hier nog wel dus. Ik sprak er met een Colombiaan over die vertelde dat de mensen hier heel erg gelovig zijn. Hijzelf niet maar daarvoor  bestaat hier niet zoveel begrip.

 

De dagen ervoor  verbleef ik in Bucaramanga op een Warmshower adres. Ik werd enthousiast ontvangen door Diego in het vegetarische restaurant waar hij de bakker is. Diego woont niet in de stad maar zo'n 1500 meter erboven maar gelukkig mochten zijn en mijn fiets op het dak en konden we met een busje omhoog.  Hij woont in een eenvoudig appartementje met uitzicht op de bergen. Langs de voorgevel dendert de hele nacht het zware verkeer maar gelukkig heb ik oordopjes. Ik blijf er twee nachten, op dag twee maak ik een uitstapje naar Giron, een ander oud koloniaal stadje. Het leukste daarvan is dat ik me bijna een uur lang over de weg naar beneden kan laten suizen. Bijna zonder trappen  bereik ik Giron.

 

Ik heb getwijfeld of ik vanaf Bucaramanga de bus zou nemen langs de snelweg of gewoon fietsen. Het werd het laatste en dat was een goeie keuze. Na het vertrek moest ik eerst wel langs een hele drukke smalle weg maar in de loop van de middag vond ik een kleine camping aan een riviertje. Daar krijg ik nooit genoeg van dus ben ik afgestapt en heb voor het eerst mijn nieuwe tentje opgezet.  Een enkeldeks tentje van de Gamma. Dat ging prima. Ik weet nu dat het lapje waarvan ik niet wist wat het was en wat ik dus thuis heb gelaten eigenlijk het ventilatiegat aan de bovenkant moet bedekken bij regen. Dus maar hopen dat ik geen regen krijg, ik kan nu vanuit mijn tentje de sterren zien.

 

Gisteren kwam ik ook de eerste overlanders tegen.  Een Canadees echtpaar onderweg  van hun huis in British  Columbia naar Ushuaia op Vuurland. Ze hadden gedacht aan twee jaar maar het gaan er drie worden. Het bevalt goed. Vandaag een tweede, uit Duitsland. Maar hij ging zoveel hij kon over de bergpaden, hoe hoger en ruiger hoe beter.  En dan in 9 maanden van Alaska naar Peru of Bolivia? Hij had er al 20.000 km opzitten en dat in de eerste zes maanden. Ik heb er respect voor maar zelf doe ik het anders.

 

Drie dagen lang fietste ik richting El Burro ofwel De Ezel. Mooie namen hebben de dorpjes soms. Meestal zijn het gehuchten, vlekken op de kaart. Maar het leuke is dat er vaak wel een en ander te krijgen is. Vruchtensappen, empanadas  (soort gevulde broodjes), frisdrank en verder zo ongeveer alles wat een chauffeur onderweg nodig kan hebben.  En dat ieder dorpje weer. Bij El Burro ben ik linksaf geslagen richting Mompox aan de rivier de Magdalena. Als het goed is fiets ik morgen door waterrijk gebied.