Uiteindelijk bleef ik nog een dag extra in Cartagena hangen om mijn administratie voor SNP af te handelen. Ja ook dat soort zaken gaan gewoon door tijdens een fietsreis: het opleidingsrooster,  een planningsvoorstel voor de zomer en dat soort dingen. Het seizoen zit er al weer aan te komen met mooie reisjes in het vat. In april de anti-Atlas in Marokko, daar begint het mee.

 

Waarschijnlijk waren mijn  verwachtingen van de Caribische kust iets te hoog. Ik dacht terug aan Brazilië waar ik meer dan duizend  (of misschien wel tweeduizend) kilometer langs het strand fietste en het nooit verveelde. Goudgele stranden, af en toe fietste ik zo het strand op om een duik in de blauwe zee te nemen. En overal gezellige dorpjes, lekkere hapjes en drankjes en sfeer. Nou om kort te gaan, dat is er hier allemaal niet bij. Ik fiets langs een gelukkig niet te drukke grote asfaltweg, je kunt nergens even van de weg af want alles is afgeschermd met prikkeldraad, dorpjes zijn er niet echt alleen 'beachresorts' achter een slagboom. Je ziet ze in de verte als spuuglelijke grote flatgebouwen boven de natuur uitsteken. Op goed geluk sloeg ik de eniige zijweg in en vond toch nog een dorpje aan zee. Het grauw grijze viezige strand en het zanderige water zagen er niet echt aanlokkelijk uit maar ik waagde toch een duik in het pislauwe water. Na een hele dag in 35° te hebben gefietst was dat toch wel heerlijk.  

 

Ik logeerde op een keurig kamertje in een soort hostel wat ooit verlaten is geweest of in ieder geval zeer verwaarloosd. De nieuwe eigenaar was druk bezig er iets leuks van te maken dus als je ooit in Galerazamba komt, ga dan eens kijken. Qua eten was er weinig te krijgen in het dorp, ik moest me behelpen met havermouthpap uit een zakje en wat bananen. De volgende dag kreeg ik een halve vis met wat rijst in het lokaaltje wat zich restaurant noemde. Nog een lange weg te gaan voor het hier een mondain toeristenoord zal zijn, maar is dat niet juist de charme?

 

Puerto Colombia is een dorpje ongeveer 15 km van Barranquilla gelegen.  Hier was voor een schappelijke prijs nog een slaapplek te krijgen en met de bus ben ik zo in het centrum van Barranquilla. Ook hier is het strand niet goudgeel en het water niet helblauw, maar er is wel enig strandleven. De voorbereidingen voor het carnaval zijn in volle gang en dat lijkt vooral te bestaan uit het draaien van zo hard mogelijke carnavalsmuziek. Uit ieder tentje, vanaf elk terras schalt de muziek en het vermengd zich tot een kakofonie van oorverdovende herrie. Heel gezellig dus, vrijdag vooral veel kinderen die vrolijk uitgedost over straat paraderen met trotse moeders die kijken of het allemaal goed gaat.

 

Vandaag begon het echte carnaval dus ik met de bus naar de stad. Dat ging prima, de bus was afgeladen vol. De grote optocht was langs Via 40 en die was goed te vinden door gewoon achter de meute aan te lopen. Overal eet- en drinkstalletjes, rare petjes te koop en bussen met schuim die je op je medemens kunt spuiten.  Ik realiseerde me heel goed dat ik als nuchtere noorderlingen toch wel wat afstandelijk ben in het carnaval gebeuren. Enige sjacheraars probeerden me nog voor veel geld tickets aan te smeren die ik nodig zou hebben, maar een meisje keek me aan en maakte stiekem duidelijk dat ik daar niet op in moest gaan. Ze had gelijk,  je kon zo naar binnen lopen.

 

Omdat me was aangeraden vroeg ter plekke te zijn moest ik lang wachten tot het feestgedruis begon.  En als je dan met wat vrienden bent is dat niet erg maar alleen duurt het lang. Mijn mobiel had ik niet meegenomen vanwege de activiteiten van zakkenrollers en ik had me te laat gerealiseerd dat ik dus ook geen camera mee had. Dat was jammer want het was een kleurrijk gebeuren. Praalwagens maar vooral lopende en dansende groepen, vaak bont uitgedost, veel mannen die eindelijk eens wel een jurk aan mogen en zich lekker opmaken, steltlopers, aliens, insecten, boeven en skeletten. En natuurlijk prachtige sexy carnavals koninginnen die op hoge stellages op praalwagens dansten.  Ik begreep dat er iets van 120 groepen waren, het duurde bijna 5 uren en toen was nog niet alles voorbij. Vrolijke boel dus. En het was heet, zelfs de lokale mensen klaagden over de warmte. In de stoet werd voortdurend water uitgedeeld en je zag dat het zweet soms de schmink van mensen deed uitlopen. Bij ons waren ze nog amper op de helft van het kilometers lange traject. Wij keken ernaar met een koel biertje.

 

Leuk om het een keer gezien te hebben maar ik laat het verder maar lekker aan de Limburgers en de Brabanders.