Fietsen over Madura

Drie dagen fiets ik nu over Madura. In de middag van de eerste dag fietste ik onder een steeds dikker wordend wolkendek. Het gerommel van zware donderslagen kwam steeds dichterbij en eerder dan mijn bedoeling was besloot ik een hotelletje te zoeken om te overnachten. Dit leek me slimmer dan de weg rechtsaf te nemen die me het binnenland van Madura in zou brengen, niet wetende of er ergens een schuilplek te vinden zou zijn.

De vochtige hitte had me loom gemaakt en langs de kant van de weg dronk ik een avocado juice. Dit is een heerlijke verse traktatie na een dag fietsen. Mijn fiets stond achter me toen plotseling een man met mijn kaart die met drukknopen op de stuurtas zit kwam aanlopen. Ik denk dat dat de afleidingsmanoeuvre is geweest die er toe leidde dat mijn mobieltje en mijn camera uit mijn stuurtas zijn gepikt want 's avonds in het hotel kwam ik er achter dat beiden weg waren. Teleurgesteld, kwaad op mezelf dat ik onvoldoende op mijn hoede was geweest. Ik was een beetje in slaap gesust doordat het al zo lang goed ging. In Azie had tot nu to nog nooit iemand met zijn vingers aan mijn spullen gezeten en daardoor was ik misschien wel wat te gemakkelijk geworden met het parkeren van mijn fiets.

Aan het mobieltje hebben ze niets want er zit een pincode op en wanneer de telefoon een keer uitgaat krijgen ze hem nooit weer aan de praat. De camera was al tamelijk oud en gelukkig had ik alle foto's de avond ervoor op mijn laptop geladen, maar toch is het wel een gemis en met de mobiel ben ik ook alle nummers kwijt, mijn agenda met afspraken en alle verjaardagen. Ik zal daardoor vast hier en daar een feestje missen.

DUS ALLE FAMILIE, VRIENDEN EN BEKENDEN, STUUR MIJ AUB EEN SMS OF E-MAIL MET JE TELEFOONNUMMER(S), VERJAARDAG EN NAAM DAN KAN IK ALLES WEER OPNIEUW INVOEREN. IK BEN TE BEREIKEN OP MIJN NIEUWE NUMMER: +62 852 0329 5211.

De volgende ochtend voor ik vertrok heb ik nog boos en teleurgesteld rondgezocht in de hoop dat ik iemand zou vinden die misschien iets meer wist, maar helaas, dat mocht niet baten. Dan kun je boos blijven maar ik besloot mijn verlies maar te nemen en fietste het eiland over naar Sempang. Het was een bloedhete tocht met diverse kleine maar venijnige heuveltjes. In Sempang aangekomen verdween mijn teleurstelling helemaal toen ik vriendelijk en enthousiast werd uitgenodigd door een man op een hele oude Gazelle uit 1942. Hij was trots op zijn oude beestje en nodigde me bij hem thuis uit, waar nog vier mooi opgepoetste stalen rossen stonden, alle ruim 70 jaar oud, nog met de originele leren zadels, zadeltasjes, lampen en alles wat erbij hoort. Een van de fietsen had nog een carbidlamp en was uitgerust met een sirene die je met de hand kon aanslingeren. Het was een militaire fiets geweest.

Hamdi is voorzitter van de antieke fietsclub en met clubs van andere eilanden in Indonesie hadden ze regelmatig bijeenkomsten. Hij had in totaal een stuk of 50 van deze fietsen en roept iedereen die nog onderdelen of dergelijke oude ongebruikte fietsen heeft staan, contact met hem op te nemen zodat hij kan kijken of hij die spullen naar Indonesie kan krijgen. Eventueel kan ik als tussenpersoon fungeren.
Later, terwijl ik tegen donker doorfietste naar Pamekasan, kwam ik Adi tegen die met zijn brommertje dezelfde kant op ging. We maakten een praatje en hij bood aan me naar een hotelletje te brengen en daarna iets te gaan eten. Hij spreekt redelijk Engels dus dat leek me wel wat en zo zat ik een paar uurtjes later aan de nasi goreng met hem. Hij heeft familie in Nederland en op die manier Nederland ook ooit bezocht en hij hoopt dat nog een keer te doen. Van hem kreeg ik vanochtend om zes uur toen hij me met zijn vrouw bezocht om me uit te zwaaien, een tweedehands telefoontje. Ja met zoveel vriendelijkheid kom je wel over je aanvankelijke teleurstelling heen.

Adi werkt voor de Sociale Dienst van Surabaya en is als ambtenaar verantwoordelijk voor de begeleiding van kinderen van arme ouders uit de omringende dorpjes om hun goede schoolkansen te bieden. Ze hebben een klein internaat waar 35 kinderen verblijven die op die manier wel naar school kunnen. In principe moeten alle kinderen hier de kans krijgen om te leren en als het enigszins mogelijk is ook vervolgonderwijs te volgen. Voor de universiteit moeten ze naar Surabaya en ook daar kan hij in geval van gebrek aan geld behulpzaam bij zijn.
Morgen vertrek ik met de boot vanuit Kaliangat terug naar Java. Adi komt speciaal 60 kilometer gereden om me uit te zwaaien om half zeven 's ochtends.