Op de brommer

Het is kerstavond bedacht ik me. De muezzin roept luid over de stad dat de gelovigen welkom zijn in de moskee en ik realiseer me dat er in Indonesie, of in ieder geval hier op Sumbawa, geen kerst wordt gevierd. Maar het is wel vakantietijd, de scholen zijn gesloten. Dat heeft te maken met het einde van het jaar.

Gisteravond kwam ik Randa tegen hier in het hotel. Hij is een jonge Indonesier die totaal anders is dan alle Indonesiers die ik tot nu toe ontmoet heb. Niet alleen omdat hij vloeiend Engels spreekt met een licht Amerikaans accent, maar vooral omdat hij ondernemend is, ambitieus en open in zijn gesprekken. Voor hem een reden om graag in contact te komen met buitenlanders en voor mij een manier om veel over Sumbawa te weten te komen. Dus besloten we om vandaag samen op stap te gaan, op zijn brommer naar Luknyuk. Naar deze plaats had ik eerder getracht te fietsen maar dit was immers niet doorgegaan vanwege de gesteldheid van de weg.

Dat was maar goed ook. Nadat we vanochtend om goed vijf uur, het was nog donker, op stap waren gegaan kwamen we al gauw op een prachtig bergweggetje dat ons een schitterend stukje jungle invoerde. Er komen daar maar sporadisch toeristen en dat was te merken. Na een uurtje of twee rijden gingen we bij een winkeltje even koffie drinken en prompt werden we uitenodigd om mee te ontbijten. Gezellig op de mat rond een grote pan rijst, verse jonge bamboe en kip. En dat net nadat ik de show gestolen had door in een vers groen pepertje te bijten die je hier zo van de boom plukt. Mijn hele gezocht vertrok van het brandende gevoel dat het opleverde. Zij vonden het wel amusant.

Lynyuk ligt op het eindpunt, vlakbij zee. Een prachtig strandje waar verder geen mens te bekennen is, rollende golven. Een idyllische plek maar in 1970 nog is het hele dorp met bevolking en al weggevaagd door een tsunami. Het water trok zich terug, de bevolking ging massaal het strand op om de vissen die bleven liggen bij elkaar te graaien toen plotseling een muur van water op hen afkwam. Honderden mensen verdronken, ze zullen nooit weten hoeveel precies. Maar het dorpje is herbouwd op dezelfde plek want zo vaak komt een tsunami niet voor. Sinds enige tijd is er een goede weg naartoe en heeft men electriciteit.

Op de terugweg kwamen we nog langs de familie van Randa. Ze wonen in een ruim huis in een dorp halverwege tussen Sumbawa Besar en Lynyuk. Doornat van de regen stapen we naar binnen maar binnen no time kregen we droge T-shirts en een lekkere droge sarong zodat we onze natte troep konden uittrekken. En ook hier stond uiteraard de rijst op tafel zodra we weer droog waren. We deden ons tegoed aan een heerlijke maaltijd met vis en kippehart. Daarna nog een paar mango's, dat is goed voor de spijsvertering. Gelukkig werd het weer droog en konden we onze tocht terug vervolgen.

Terug kijkend op de tocht ben ik blij dat ik niet op de fiets ben gegaan. Het was een zeer heuvelachtig traject, de weg was hier en daar in slechte conditie en door de zware regen was de weg af en toe overspoeld met modder en stenen. Op de brommer deden we vijf uren over de 90 kilometer en ik heb uitgerekend dat ik op de fiets zeker tien tot twaalf uren nodig had gehad. En dan moet je nog terug ook.

Ik logeer al een paar dagen in Sumbawa Besar. Na mijn vertrek uit Taliwang had ik al een mooi stuk gefietst op weg hierheen toen ik weer eens werd opgehouden door een enorme regenbui. Die dag hield het nooit meer op maar gelukkig vond ik weer een schuilplek bij een familie en mocht daar met alle plezier de nacht doorbrengen. Ja en dan word je weer in de watten gelegd, want de gastvrijheid is echt enorm hier. Het was een arme familie maar de oudste dochter was net terug uit Hongkong waar ze drie jaar als babysit had gewerkt. Dan verdien je 500 dollar per maand en ben je voor Indonesische begrippen schatrijk wanneer je terugkomt. Maar vervolgens moet je wel je hele familie die verder niet veel uitvoert gaan onderhouden. Haar twee broers waren getrouwd met vrouwen die ook in het buitenland werken en op die manier hun inkomen vergaren. De mannen passen thuis op de kinderen. Dit leidt er wel toe dat de samenleving lichtelijk ontwricht wordt omdat de man/vrouw verhoudingen zich wijzigen en de mannen niet geneigd zijn iets te gaan ondernemen, er komt toch genoeg geld binnen en wat zij zouden kunnen verdienen is peanuts vergeleken met wat de dames in het buitenland krijgen.

Sumbawa Besar is het eindpunt van mijn reis door Indonesie. Ik was graag nog verder gegaan want hoe verder je van Jakarta komt, hoe avontuurlijker het wordt. Maar dat moet dan maar tot een andere keer wachten. Morgen fiets ik terug in westelijke richting en met een beetje geluk ben ik dan 's avonds nog op Lombok. Daar wil ik dan nog een paar dagen rond fietsen, waarschijnlijk neem ik de noordelijke kustroute. Ik verwacht dan 28 December op Bali aan te komen om op tijd te zijn voor de vlucht van 30 December naar Bangkok.

Ik wens iedereen prettige kerstdagen en de beste wensen voor 2013.