Langs de Brahmaputra

Een zeer beroemde dichter en zanger is op 85 jarige leeftijd overleden. Al dagen lang zie ik geen ander nieuws dan HIJ. Hij in het ziekenhuis terwijl ze proberen hem te redden, zijn familie in de rouw, omstanders die rouwen en overal onderweg zijn beeltenis met kaarsjes en luidsprekers die zijn liederen met een metalige klank laten weerklinken. Er is een dag van rouw afgekondigd en alles is hier gesloten. Niet alleen overheidsinstellingen en scholen maar ook bijna alle winkeltjes en restaurantjes. Kortom, het hele openbare leven ligt hier plat. Het was vanmiddag zo druk in Guwaihati, de hoofdstad van Assam, met mensen die zijn begrafenis wilden bijwonen dat de plechtigheid moest worden uitgesteld tot de volgende ochtend 7 uur. Ik ben blij dat ik ben vertrokken, tussen zulke enorme mensenmassa's wil ik liever niet terecht komen hier.

Ik ben ondertussen een flink eind door het stroomdal van de Brahmaputra gefietst. Dit deel van Assam is heerlijk vlak en ik kon kilometers maken. Guwaihati wordt ook wel de meest Indiase stad van het noordoosten genoemd, maar ik weet niet of dat alleen te maken heeft met het chaotische verkeer en getoeter. Ik heb er een rustdagje genomen en dat beviel goed.

Er was weinig keus wat fietsen betreft. Langs de NH 37 was de enige optie en dat heb je na een tijdje wel gehad. Ze zijn de weg van twee naar vier banen aan het uitbreiden en dat zal later wel prettig zijn maar nu was het een crime. Overal waren stukken opgebroken en vaak moest ik door het puin.  Maar de stukken die al klaar waren, gingen prima.

Bij aankomst in Nowgong moest ik me weer melden op het politiebureau. Wat een gedoe. Maar ik heb nu wel een nieuwe naam: Koninkrijk der Nederlanden. Klinkt aardig toch? Achter mijn stoel bevond zich een cel met een traliedeur. Twee jonge diefjes waren er net opgesloten en de ene jankte luidkeels. Daar zit je dan gewoon bij. Af en toe blafte de agent waarschijnlijk iets van "Kop houden" maar even later begon hij opnieuw. Was wel een triest gezicht. Volgens mijn begeleider hadden ze geprobeerd een mobieltje van iemand te stelen en waren ze daarbij gepakt. Ze moesten waarschijnlijk een week de cel in en zouden worden overgebracht naar een gevangenis aan de rand van de stad. Lijkt met geen pretje.

Gelukkig vond ik bij vertrek uit Nowgong (Nagaon) een prachtige landweg maar voor ik de stad uit was werd ik al weer voor de thee gevraagd. Thuis op de bank bij een denk ik welgestelde Indiase familie. Vader, moeder, een zoon en de grootouders woonden in een mooie ruime woning. Uiteraard werden er foto's gemaakt en adressen uitgewisseld. Ze gaan me volgen.

Iets verderop overkwam me hetzelfde maar ik heb beleefd geweigerd. Wanneer ik op alle uitnodigingen in ga dan kom ik helemaal nergens meer. Bij een ziekenhuis werd ik nog wel binnen geroepen en omdat ik nieuwsgierig was ben ik daar wel geweest. Onderweg kom ik regelmatig ziekenhuisjes of medische posten tegen. Dat lijkt hier redelijk goed geregeld ondertussen, al weet ik niet wat de kwaliteit van de zorg is. Ik hoorde van mensen dat in geval van echte problemen je beter naar de grote steden kunt gaan, zoals Kolkata of Delhi omdat alleen daar topzorg is te krijgen. Volgens insiders overlijden veel mensen onderweg in de ambulance omdat die vaak te lang onderweg zijn over vaak slechte wegen.

Aangekomen in Trezor is het dodelijk stil in de stad. Ik loop door een spookstad, alles is dicht. Rolluiken naar beneden. Zelfs de zwervers schijnen een dagje vrij te hebben genomen. Alleen de vele apotheken zijn verlicht en open. Maar klanten zijn er niet. Ik kan nog geen kop thee krijgen. Overal branden kaarsjes voor zijn uitvergrote hoofd ter ere van de overledene. Geen restaurantje open, geen eten dus. Maar terug in het hotel wordt er op mijn deur geklopt. Wat ik wilde eten? Ik noemde wat lekkernijen maar er was alleen kip met curry. Om de hotelgasten tegemoet te komen ging het hotel voor eten zorgen. Het smaakte prima.

En het lijkt of er weer een festival in voorbereiding is. Onderweg kwam ik deze tegen: