Waterloo

Vanaf Majuli weer de vaste wal op, richting Agartala en Bangladesh. Ik heb nog een behoorlijke weg te gaan en besluit eens even lekker door te fietsen. Daar komt de eerste dag niet zoveel van want bij het verlaten van de veerboot beland ik in een lange stoet van de overleden zanger waar ik eerder over schreef. De beste man heeft de hele staat nu al bijna twee weken in zijn greep. Hij is reeds gecremeerd maar vandaag wordt zijn as uitgestrooid in de Brahmaputra zodat hij voor eeuwig door zijn geliefde land zal stromen. RIP.

Het zuiden van Assam wordt wat primitiever, armer. Maar de natuur is er schitterend. Ik fiets hele dagen door de rijstvelden en prachtige wouden. In de verte hoor ik olifanten tetteren en apen schreeuwen, af en toe zit een hele kudde apen langs de weg. Ik mag ze niet zo, ze kijken gemeen en soms draven ze snel naar mijn fiets. Moet er even niet aan denken dat zo'n beest achterop springt want ze lijken behoorlijk gemeen. Een lokale dierenarts komt langs op zijn motor en vraag me of ik problemen heb. Ik stond net mijn banden even keihard te pompen. Hij waarschuwt me voor de wilde olifanten en dat ik er maar geen aandacht aan moet besteden, gewoon lekker doorfietsen.

Iedereen vindt wel eens zijn of haar Waterloo. Nog een kilometer of 40 te gaan over de nieuwe National Highway 54.Een paar vriendelijke jongens brachten me via een binnendoortje naar de nieuwe highway. Daar aangekomen was ik wel enigszins teleurgesteld, het was een grote zandbak. "Hij was nog niet helemaal af" zeiden ze verontschuldigend. Dat was een beetje erg eufemistisch uitgedrukt. Ze waren nog maar net hier en daar begonnen met graven. Maar het was de enige optie, de oude weg was namelijk grotendeels weg. Na een stevige tocht soms lopend en duwend met de fiets kwam ik op het eind van de middag bij een militaire post.

Ik werd van de weg geplukt en moest vragen beantwoorden over wat ik van plan was. Ze vonden het allemaal heel bijzonder maar ik mocht helaas niet verder, ook niet de volgende dag. Er waren terroristische activiteiten en ik zou een mooi doelwit zijn. Ik had nog net bij licht het volgende dorpje kunnen bereiken maar omdat het allemaal zolang duurde werd het donker. Er werd een lift terug geregeld met een grote truck en hobbelend over de 40 km 'nieuwe weg' was ik terug bij af. Onderweg zagen we nu wel wilde olifanten die met hun enorme poten een rijstveld stonden plat te walsen. Op zich een prachtig gezicht maar het is de lokale boeren een doorn in het oog, ze vreten de hele jonge aanplant kaal.

Gelukkig ging er de volgende dag een trein en na 11 uur hobbelen was ik zo'n 250 kilometer verderop in Bandarpur. Dat schiet nog eens op. Maar dan zit je voor nog geen euro wel een hele dag in de trein.

Aangekomen las ik mijn e-mail met het verzoek of ik snel naar Bhutan kon gaan om een reis te begeleiden. De communicatie verliep wat moeizaam en dat had misschien ook met het tijdverschil te maken, maar ik moest een knoop doorhakken en kon de volgende ochtend nog net op de laatste stoel mee op de vlucht naar Guwaihati. De fiets opgeborgen bij een vriendelijke local die beretrots met mijn fiets door de stad sjouwde. Het was nog een hele reis maar het ging me lukken om binnen 36 uur ter plekke te zijn. Aangekomen in Guwaihati krijg ik helaas te horen dat het heel moeilijk wordt met het visum, ze zijn druk aan het regelen. Voorlopig maar even wachten in de hoop dat mijn tripje Bhutan wel doorgaat. Zou ook jammer van de reeds gemaakte kosten zijn en de verloren tijd.

Maar zo gaat dat nu een keer en als het niet lukt  ga ik weer terug naar Bandarpur om mijn tocht richting Agartala te vervolgen en dan hoop ik door naar Bangladesh te kunnen. Morgenvroeg is er een vlucht terug.