Terug op de fiets

Innerlijk moet ik er wel eens een beetje om lachen wanneer ik mensen in de groep hoor klagen over hun ontberingen. Ze zouden voor de aardigheid vandaag even met me mee hebben moeten fietsen, eindigend in een klein dorpje halverwege Bandarpur en Agartala. Bezweet en onder het stof kwam ik aan bij een klein guesthouse. Het ziet er van buiten kleurrijk uit. De vriendelijke 'manager' ontvangt me met alle egards want hier komt nooit een buitenlander.  Vannavond heet ik Klacz Oojlanj of zoiets, ik kon spellen wat ik wilde maar dit kwam in het grote boek te staan. Ik werd mee naar achteren genomen waar tussen een stapel afval, etensresten en stapels stenen een pomp water uit de grond haalde. Een emmer fris water was mijn douche. Heerlijk, alles is goed na 140 kilometer fietsen. Ik smeer me goed in met anti muggenmiddel want ze steken hard hier. Dit is muskietenland. Mijn bed is duidelijk van hout. Er ligt een soort deken op die dient als matras en het laken ziet er uit alsof ik niet de eerste ben die er op slaapt. Gelukkig willen ze voor zo'n rare buitenlander nog wel eens een schoon laken pakken, een verbaasde blik is mijn deel.

Ja het is wel weer even wennen na twee weken verwennerij in Bhutan. De rit van Guwaihati via Shilllong terug naar Bandarpur was lang en vol hindernissen. Gelukkig dat onze chauffeur de eindeloze files, doordat hij handig kon manoeuvreren, redelijk wist te omzeilen. Voor vrachtautos is het een ander verhaal, doordat ze minder snel optrekken worden de kleine gaten steeds opgevuld door sneller verkeer, door auto's, autorickshaws en 4WD's. Het is een tweebaansweg maar bij file wordt het een soort 4 baans, waarbij het niet altijd duidelijk is of je nou links, rechts of gewoon maar in het midden moet rijden, of nog beter: zigzaggend. Twee keer passeren we de veroorzakers van dit gewriemel, een met in elkaar gedrukt cabine, eentje eigenlijk alleen nog verwrongen staal en een vrachtauto op zijn kant. De chauffeurs rijden vaak veel te lang over de slingerende en hobbelende wegen. Vermoeidheid of soms drank of pillen zorgen ervoor dat ze er even niet met het hoofd bij zijn en een foutje wordt hier gelijk afgestraft.

Bandarpur was een warm bad. Bij aankomst liep ik naar het hotelletje waar ik vorige keer ook had geslapen. Een jochie komt naar me toe: "Hello man cycle" zegt hij op zijn beste Engels. Hij wist het nog. Bijna iedereen in het stadje leek te weten wie ik was. Ik had het adres en telefoon nummer van de jongen die op mijn fiets paste, maar dat was niet nodig geweest. Helaas was diezelfde jongen net vandaag de stad uit maar de volgende dag kwam hij al snel naar me toe en ik werd bij hem thuis uitgenodigd waar ik mijn fiets helemaal glimmend gepoetst bij hem in de slaapkamer zag staan. Toch een gelukkig weerzien. Zijn moeder en zussen maakten in de keuken thee en bami, af en toe ving ik een glimp van hen op. Dit is moslim land, de vrouwen zie je bijna niet. Gelukkig kwamen ze later toch nog even kennis maken en de schoonzus bleek heel aardig Engels te spreken. Je moet je dus even voorstellen wanneer een vrouw hier met een man trouwt, dan komen ze bij de ouders van de man in huis te wonen en de vrouw gaat zo met moeders de keuken in. Dan hebben de vrouwen in Nederland het toch maar mooi getroffen met ons :-)

Er werd de hele dag aan me getrokken. Overal moest ik even mee naar huis komen, een hapje eten, thee drinken. Ook aan vitamines geen gebrek. Lopend door de hoofdstraat met aan weerszijden winkeltjes kreeg ik van verschillende kanten appels, druiven en mandarijnen. Ik at lekkere roties in een restaurantje en voor ik het op had was de rekening al betaald. Moest ik nog wel even met hem op de foto. De hartelijkheid van de mensen hier is ongekend.

Toch was ik wel blij dat ik vandaag, na drie weken, weer op de fiets zat. Het heerlijke gevoel van vrijheid wanneer je dan zo'n stadje uitfietst op weg naar onbekende oorden is ook niet te versmaden.