Zoete ananas

"Daar wordt op de deur geklopt". Wie zou dat zijn midden in de nacht? Even denk ik aan een verlate Sinterklaas actie maar wanneer ik met een slaperige kop de deur open staan er drie grijnzende politieagenten voor mijn kamer. "Nee er was niets aan de hand". Ook hier begrijpen ze blijkbaar wel dat een nachtelijk bezoek van politieagenten meestal niet zomaar een beleefdheidsbezoekje is. Maar dat was het wel in dit geval. Ze hadden gehoord dat er een buitenlander in het dorp was en dat wilden ze graag met eigen ogen zien. Na een beleefd praatje, het ging o.a. over hoe ik heette en waar ik vandaan kwam, mocht ik verder slapen maar niet nadat ik een uitnodiging kreeg om morgen op het buro te komen koffiedrinken. Waar maak je dat nou nog mee?

De hotelbaas had me gewezen op een verkorte route, een shortcut, naar Agartala. Op die wijze zou ik me 50 tot 60 kilometer fietsen kunnen besparen en het ging over een kalme, smalle en goede landweg. Wie wil dat nou niet? Hij bracht me met zijn autootje naar de start zodat ik morgen vroeg niet hoefde zoeken. In de lonely planet staat een mooi gezegde: 'Als het aanbod te mooi is om waar te zijn, dan is het dat waarschijnlijk ook'. Ook in dit geval was dat duidelijk het geval.

Vroeg op pad. Het politieburo lag niet op de route dus ik fietste naar de start van de shortcut na een klein ontbijtje. Een prachtige route door de velden, lage bergjes en stroompjes. Wat wil een mens nog meer op de vroege ochtend. Volgens mijn
GPS ging de route helaas steeds meer naar het noorden terwijl ik toch echt in zuidelijk richting moest. Voor de zekerheid vroeg ik regelmatig aan voorbijgangers of ik de weg naar Agartala volgde en zonder uitzondering was het antwoord "Ja, Agartal die kant op".  Na een kilometertje of 30 wist ik een ding zeker, wanneer dit al de weg naar Agartala zou zijn, dan was het zeker geen afkorting want ik zag een bordje met Agartala 168 km terwijl het vanaf mijn startpunt 's ochtends nog geen 150 was. Weer vragend en na een uurtje of 2 was ik terug bij af. Weer een illusie armer. Ik reed nog even bij het hotelletje langs op de hotelbaas te vragen wat er nou fout was gegaan, maar zijn enige reactie was dat hij toch echt dacht dat het korter was. Ja, 'this is India'.

Langs de National Highway dus maar en toen kwam ik automatisch voorbij het politie buro. Ik werd onmiddellijk herkend dus moest ik mee naar het buro, kennismaken met de commandant en de thee werd geserveerd. Een half uur later was ik weer op pad en bereikte Ambassa na een pittige tocht. Onderweg genoot ik van het overal langs de weg verkochte verse fruit. Mandarijnen, bananen en heerlijke zoete ananassen.