Zuidwaarts

Het was een beetje een gok om van Kolkata eerst richting Diamond Harbour te gaan en van daaruit maar zien hoe ik door de delta's van de grote rivieren zou komen. Ik heb mijn GPS maar die gaf maar een deel van de informatie en op de kaarten was ook niet echt te zien waar ik langs zou moeten, maar het bleek achteraf reuze mee te vallen. De weg wees zich soms vanzelf en soms moest ik gewoon even vragen en zo kwam ik op de prachtigste plekken. Door de velden, de vruchtbare rivierdelta's waar boeren al eeuwenlang op dezelfde manier hun oogst binnen halen. Ossekarren, enorme pakken stro op een fiets, rijststro op de weg zodat je het gelijk dorst wanneer je er overheen rijdt. Ik bleef op prachtige kleine boerenlandweggetjes, over het algemeen goed geasfalteerd en af en toe ook niet.

Wat steeds weer opvalt is de enorme hoeveelheid mensen die hier rondlopen. Overal zie je mensen, in het veld aan het werk, langs de weg en in de dorpen. Er wonen hier nu 1,2 miljard mensen maar het is ook een heel groot land.  Volgens mij is het per vierkante kilometer minder dicht bevolkt dan Nederland. Toch zie je hier overal mensen terwijl je bij ons nog wel eens het gevoel kunt hebben dat je de enige bent, ergens achteraf op het Groningse platteland. Hier niet. Gister dacht ik even uit het zicht te zitten om mijn fruit te eten, stonden er binnen de kortste keren weer een man of 10 om me heen. Soms willen ze contact en dan doe ik mijn best daarvoor maar soms wordt je alleen maar aangestaard, dat blijft vreemd.

Met een stuk of vier pontjes ben ik er tot nu toe in geslaagd de rivieren over te steken. Het blijft fascinerend, zo'n klein bootje helemaal volgepakt met mensen, brommers en soms dieren. Het is ook een kunst om ze te vinden. Nergens staat een bordje met 'Veerboot die kant op', of het moet al in het Hindi zijn en dat kan ik niet lezen. Dus vragen en altijd kom je uit bij waar je wezen wilt. Ook vanochtend weer, toen ik in de middle of nowhere, bij een paar palmbomen terecht kwam en een man die daar met een groot ringnet aan het vissen was me inderdaad bevestigde dat de veerboot daar zou komen. En inderdaad, daar  kwam in de verte een bootje aanvaren en even later waren wij onderweg naar de overkant.

Onderweg wordt ik vaak staande gehouden. Soms probeer ik door te fietsen maar dan is de teleurstelling vaak groot, vooral in afgelegen dorpjes, waar een fietser zoals ik dat inschat nieuws van de dag is. Ook vanmiddag stopte ik weer eens en onmiddelijk werd de theepot opgestookt en ik kreeg een grote mok Indiase thee. Een man vertelde me dat de Indiase thee de beste van de wereld is en dat de Chinezen ook goede thee weten te maken, maar dit mixen met inferieure thee. Dat verhaal hoorde ik vorig jaar in Birma ook, waar de Chinezen de lage kwaliteit Birmese thee opkopen en dit mixen met hun eigen thee. Het zal best. Deze zelfde man sprak heel aardig Engels en ik vroeg hem hoe hij dat geleerd had. Hij bleek afgestudeerd in geschiedenis maar kon geen baan vinden en was daarom net als zijn vader op het land gaan werken. Alle andere verwachtingen waren niet uitgekomen. Hij hoopt voor zijn zoon op een betere toekomst. Zo gaat het vaak hier. In India kan veel maar van krantenjongen tot miljonair is hier een hele moeizame weg. Het draait er niet alleen om of je slim bent of niet, de juiste contacten en de juiste afkomst (kaste) zijn vaak van groter belang. Er gaat veel talent verloren in dit land.

Ik ben ondertussen aangekomen in Ballesore (Balleshwar) waar de stroom is uitgevallen. Dat is hier dagelijkse kost, elke avond valt meerdere malen de stroom uit. Ik zit blijkbaar in een guesthouse zonder eigen aggregaat want het blijft hier aardedonker, alleen het scherm van mijn laptop licht op. Misschien dat ik hier morgen nog een dagje blijf. Dan ga ik even aan zee kijken. Vanochtend kwam ik ook bij de zee terecht, bij Digha, en het is altijd heerlijk de zee weer te zien, de frisse luch op te snuiven en het ontbijtje werd geserveerd op het strand, geroosterd brood met omelet en thee.