In het klooster

Orissa een prachtige staat om te fietsen. Op eerste kerstdag vertrokken we uit Puri en probeerden langs de zee te rijden maar helaas, de weg werd steeds minder en op een gegeven moment was er helemaal geen weg meer. Dus terug en dwars door het drukke oude Puri, langs de tempel, de Jagannath Mandir. Naar deze tempel komen duizenden Hindoes op pelgrimstocht want Puri is een van de heiligste Hindoe bolwerken in India.

Over een smalle landengte fietsen we langs het Chilika meer, of eigenlijk is het geen meer maar een brakwater lagune. Net als op onze Waddenzee hebben miljoenen vogels hier hun tijdelijk verblijf. Ganzen, kraanvogels en flamingo's komen vanuit o.a. Siberie en Iran om hier te overwinteren. In het meer zwemmen dolfijnen waar helaas bootjes vol toeristen achter aan jagen om ze van dichtbij te kunnen zien.

Wat we niet vonden is een plek om te slapen. Nadat we een klein stukje met een bootje hadden afgelegd omdat daar geen weg meer is, reden we door een prachtig vlak landschap. Gedeeltelijk moerassig maar ook voor een groot deel in gebruik als rijstland. De dorpjes waren klein en nergens was een guesthouse. Het begon al te schemeren toen we hoorden dat dertig kilometer verderop een lodge moest zijn dus wij op pad. Gelukkig heb ik goede verlichting en de Spanjaarden hadden een hoofdlampje dus op pad. Het donkere weggetje ging best goed, erg lastig zijn de tegenliggers die niet altijd dimmen en dan zit je zo naast het pad. Oppassen dus. Het laatste deel was langs de snelweg maar gelukkig was er weinig verkeer. Wel was het aardedonker. En het was nieuwe maan dus ook die gaf weinig licht. Het echte verkeer langs de snelweg is niet zo'n probleem. Ze zijn in het algemeen goed verlicht en gaven ons ruim baan. Het probleem is al het andere verkeer. Soms ligt er gewoon een bult rijst of stro op de vluchtstrook en als fietser maak je juist gebruik van die vluchtstrook. Ineens doemden vlak voor me een paar vrouwen op die met iets liepen te slepen. Hard remmend kon ik ze nog net ontwijken maar je schrikt je rot. Zij ook denk ik. Mensen fietsen en lopen hier rustig midden in de nacht in het aardedonker op straat rond, zich niet bewust van het gevaar om hen heen. En er is geen enkele straatverlichting zoals bij ons.

Nu zijn we de heuvels ingereden, even weg van de kust. Ook gister hadden we hetzelfde probleem, er was geen accomodatie te vinden en de weg was heel erg slecht. Dat is overdag al geen pretje maar in het donker is het een crime. Iemand wees ons er op dat in de nabijheid een Budhistisch klooster moest zijn waar ze accomodatie zouden hebben. Het was moeilijk te vinden en elke drie of vier kilometer verder werd ons verteld dat het nog tien kilometer was. In een dorpje vonden we een pickup truck en de chauffeur was graag bereid ons even te brengen.  Met onze fietsen en wijzelf achterin de bak, gingen we het donker in en het was maar goed ook dat we niet zelf probeerden te fietsen want we hadden het nooit gevonden en de weg was hopeloos. Dus nu zitten we in een guesthouse van het klooster en hebben besloten een dagje hier te genieten van de serene rust, ver weg van het rumoerige drukke Indiase leven.

Twee dagen later: We hebben de rust van het klooster vanochtend om 6 uur weer verlaten en fietsten door een bewolkt Orissa terug naar de kust. Onderweg drie kranteninterviews en een kleine TV reportage. We worden nog beroemd hier. In de loop van de middag passeerden we de grens die ons uit Orissa en in Andra Pradesh, een staat waarvan we waarschijnlijk maar een heel klein stukje van gaan meemaken.