Vakantie

Wanneer je toe bent aan vakantie dan kan ik Sri Lanka zonder meer aanraden. Het is een schitterend land en er is veel te zien voor wie van natuur houdt. Er zijn diverse natuurparken met olifanten, luipaarden, krokodillen en heel veel vogels, er is accomodatie in soorten en maten van heel eenvoudig tot superluxe, de wegen en het transport zijn goed geregeld en voor het relax gedeelte zijn er wellness centra met ayurvedische massage en andere aardigheden voor de vermoeide geesten. Het lijkt erop dat Sri Lanka zich heeft ontworsteld aan het negatieve image wat ze langere tijd hadden door de dertig jaar durende burgeroorlog. Overal waar ik kom wordt benadrukt dat het nu vrede is. Daar lijkt het niet altijd op, onderweg kom je om de haverklap militaire posten tegen met gewapende militairen en politie roadblocks met eveneens gewapende politie agenten, maar overal wordt je vrolijk toegezwaaid en dan lijkt het heel  gemoedelijk.

Sri Lanka voelt voor mij dan ook meer als een vakantie dan als een fietstocht waarbij afzien vanzelfsprekend is.  Het resultaat is dan dat ik wat minder te vertellen heb omdat zich weinig spectaculairs voordoet. Ik ben van Arguma Bay richting de zuidkust gefietst, een tocht door een prachtig natuurgebied maar helaas weer geen wilde olifanten. Onderweg kocht ik een paar versgeplukte passievruchten, heerlijk die zachtzure smaak. Na mijn overnachting in Buttala reed ik al weer vroeg een ander natuurpark in. Bij een militaire post zag ik mijn eerste wilde olifant. Nou ja, wild ... hij at uit mijn hand. Het dier stond gewoon te wachten op voorbijgangers die hem allemaal wat fruit toestoppen.

In de loop van de middag kreeg ik de zee weer in zicht. Een idyllisch zandstrand met helemaal niemand behalve een enkele lokale visserman op een rots. Het is hoogseizoen aan deze kust. Best benieuwd hoe het verderop is maar dat ga ik morgen tegemoet.

's Morgens vroeg. Ik vond een weggetje dwars door alweer een mooi natuurgebied. Duizenden vogels overwinteren hier. Ook is het een gebied waar waterbuffels vrij rondlopen en ik blijf het schitterende oerdieren vinden. Wie ook opvallen zijn de prachtige pauwen, niet alleen door hun prachtige veren maar ook door de schreeuw die je van verre hoort. In een stadje kocht ik een flinke bak yoghurt. Afgelopen nacht zat ik in een wat duurder appartementje bij gebrek aan beter. Een een nadeel van dat soort plekken is dat ze niet alleen duurder zijn maar dat ze ook meer pretenties hebben en dus kleinere porties eten doen. Gisteravond had ik na een overigens heerlijke gegrilde vis een fruitsalade als toetje. Deze was de helft kleiner dan wat ik in Arguma Bay in een simpel eethuisje had, twee keer zo duur en minder lekker. Ook het ontbijt wat hier om zes uur 's ochtends werd geserveerd was duur maar karig. En dan heb ik na een uurtje al weer trek. Vandaar de bak yoghurt.

Op een mooi plekje met uitzicht op de visserij haven ging ik de yoghurt soldaat maken. Een oudere man liep langs, zo te zien een beetje met de ziel onder zijn arm. Misschien was hij niet eens zo oud, ongeveer mijn leeftijd, maar hij leek heel oud. Hij groette vriendelijk en ging op het muurtje naast me zitten. We raakten in gesprek, eerst wat over koetjes en kalfjes, over fietsen en wat ik van Sri Lanka vond. Ik vroeg hem wat hij deed en hij vertelde dat hij visserman was. Het gesprek kwam op de tsunami die op deze kust een enorme impact heeft gehad. Ik vroeg hem hoe hij het had overleefd. Hij vertelde dat hij met zijn vrouw en twee dochters aan de overkant vlakbij de haven en de kust woonde. Een kliein huisje in een kleine hechte vissersgemeenschap. Op de bewuste dag was hij weg, ergens 20 kilometer verderop vanwege zijn werk. Daar was weinig schade aangericht door de tsunami maar toen hij ongerust naar huis terug keerde was zijn dorpje compleet weggevaagd. Hij had geprobeerd zijn vrouw en dochters te zoeken tussen de lijken maar alle lijken waren zwart geblakerd en ze zagen er allemaal hetzelfde uit. Hij had zijn vrouw en dochters nooit weer terug gevonden. Er waren nu ruim 7 jaar voorbij maar nog elke dag was hij er mee bezig.  Voor de overlevenden waren nieuwe huisjes gebouwd maar die stonden erg onhandig 3 kilometer lopen van de haven. Hij probeerde de draad weer op te pakken maar nog elke dag dacht hij dat hij zijn vrouw zag en vroeg zich af wat er van zijn dochters terecht had kunnen komen. Een triest verhaal en zo zijn er duizenden hier.