Visa run

De laatste fietstochten zitten er weer op. Van Chang Rai naar Mae Sai, aan de Birmeese grens bij Tachileik, wilde ik nog een laatste keer genieten van de zijweggetjes en dat heb ik geweten. Uiteraard ging het weer omhoog maar gelukkig bleef de weg goed begaanbaar. Hoewel het zwaar was ging het gestaag verder en verder richting de grens met Birma. Het weggetje loopt het laatste stuk parallel met en zo'n 100 tot 200 meter naast die grens. Op de steilste stukken moest ik lopen en duwen. Wat soms gebeurt is dat wanneer je een erg steil stuk klimt en daarna op een minder steil stuk komt, dit bijna vlak lijkt. Dus ik dacht op een gegeven moment een stuk vlak te zien, sprong op mijn fiets en zette kracht. Het was echter nog te steil, de versnelling stond verkeerd en 'pats', de ketting brak. Nu ben ik altijd op alles voorbereid, ware het niet dat mijn reserve spullen in Chang Rai lagen. Ik was met alleen de allernoodzakelijkste bagage op pad gegaan, in de wetenschap dat ik toch weer naar Chang Rai terug zou gaan. Ander verkeer was er niet behalve een hardloper. Geen idee waar die ergens vandaan kwam. maar een lift zat er niet in dus.

Het voordeel van de bergen is dat het of omhoog gaat, of omlaag en ik kwam er op die manier achter dat een ketting eigenlijk helemaal niet zo nodig is. De stukken omhoog moest ik toch lopen en omlaag kon ik zonder trappen. Alleen de wat vlakkere stukken moest ik een beetje steppen en zo ging het de laatste 22 kilometer, waarvan het laatste deel gelukkig een heel eind naar beneden was. Al met al was het al donker toen ik enkele kilometers voor Mae Sai gestopt werd bij een militaire post. Verbaasde blikken, de weg was bij donker gesloten. Maar na enig heen en weer gepraat mocht die rare farang (buitenlander) toch door en zo zoefde ik de laatgst kilometers naar beneden. 

De volgende dag even langs de fietsenmaker. Nou ja, eigenlijk deed hij alleen brommers. Een kettingpons had hij nog nooit van gehoord maar met een hamer en een roestige spijker konden we samen de ketting weer aan een stuk krijgen. Hopen dat hij het nog een paar dagen uithoudt. Daarna moest ik  even het land uit. Dat noemen ze een visa run. Kort het land uit om daarna weer terug te keren zodat je weer voor een nieuwe  periode in Thailand kunt blijven. Over de brug naar Birma en daar heb ik een mooi rondje gefietst. Ook hier kwam ik weer in een klein conflict met de autoriteiten. Al fietsend over het platteland was ik weer in de bergen beland. Toen ik een flesje drinken ging kopen stopte er een grote 4 WD.  Een man of vier stapten uit en verzamelden zich rond mijn fiets. 'Ah GPS' hoorde ik ze zeggen. Ik mocht niet verder, moest terug. Een vriendelijke glimlach hielp ook niet echt want ze waren tamelijk onverstoorbaar. Uiteraard had ik geen zin om weer terug. De hoge berg lokte niet voor een tweede keer. Nadat ik ze omstandig had uitgelegd dat ik netjes op de weg zou blijven en rechtstreeks terug naar Tachileik zou fietsen kreeg ik gelukkig toestemming om verder te rijden.

Dezelfde avond was ik weer terug over de brug in Thailand en vandaag ben ik doorgefietst, terug naar Chang Rai. Nog even bedenken wat het de laatste dagen gaat worden, een strandje hier of daar lijkt me wel aangenaam verpozen. Genoeg gefietst.