Het landschap verandert langzaam. Ik nader de Mekong en die geeft wat meer karakter aan de omgeving. Langs de weg kleine 'nederzettingen', een winkeltje, iemand om brommertjes te repareren en kleine zaakjes waar je ijskoffie en water kunt krijgen. 

Een jong meisje, ik schat haar een jaar of tien, ligt op een matrasje in de winkel samen met haar jongere broertje. Ze schrikken op wanneer er zo'n grote witte meneer binnenkomt. Op mijn vraag of ze koffie heeft glimlacht ze bevestigend en gaat aan de slag. Het grote glas gaat voor een derde vol met gezoete melk. Veel te zoet en ik giet de helft in een tweede glas. Daarna wil ze er een flinke eetlepel suiker bij doen, maar die weiger ik ook. Bevreemd kijkt ze me aan, ze houden van zoet hier. Daarna gaat er een flinke scheut koffie overheen en met haar smoezelige handjes schept ze het glas vol ijs. Lekker bakkie, ik vind het heerlijk. Wanneer er even later een brommer stopt wordt er een eend afgeleverd. Zijn pootjes met een stuk plastic aan elkaar gebonden kijkt het beest om zich heen. Ik meen de wanhoop van dit avondmaal in zijn ogen te zien. Doe mij maar diepvries. En een tweede bak koffie want die is heerlijk. 

Dit deed zich voor op mijn weg naar Stung Treng, een junglestad waar de Mekong en de Sekomg samenvloeien.  Een junglestad? Dat is wat ik me herinner van mijn vorige bezoek hier. Het moet ergens in 2003 zijn geweest toen ik samen met een medereiziger per speedboat door de dichte jungle hierheen kwam gevaren. Ik herinner me deze stad als armoedig, 's. straten van aangestampte modder, overal plassen. Hele oude deeltaxis die bijna uitelkaar vielen van ellende waarin je op elkaar gepropt naar Phnompenh ging. Maar daar is weinig van over. Zoals overal in het land zijn ook hier de wegen geasfalteerd en de oude taxis vervangen door moderne minibusjes of grote 4WD Lexussen en Toyotas.  Het maakt het fietsen er wel makkelijker op. En het oerwoud is het oerwoud niet meer. De dichte jungle die ik me meen te herinneren is weg en vervangen door open bos met rijstveldjes. De mensen, destijds in lompen en nu in moderne frisse kleren lopen met hun smartphone en ik bestel lekker een bananen pannekoek. 

Tijd voor een nieuwe dag. Ik wil verder richting Vietnam en de eerstvolgende stad van enige omvang is Ban Lung, zo'n 150 kilometer verderop.  Ga ik dat in een dag halen? We gaan het zien.