Richting kust

17-11-2017

De HCM trail was eigenlijk een verzameling van routes van Noord naar Zuid. Destijds allemaal bijna onbegaanbare paden door dicht oerwoud. Deels ook door het buurland Laos. Hier werd tijdens de oorlog het beruchte Agent Orange uitgestrooid door de Amerikanen om de bladeren van de bomen te doen vallen om zo de vijand beter te kunnen ontdekken. Het gif schijnt nog steeds in het milieu te zitten. Nu zijn de oerwouden grotendeels gekapt om plaats te maken voor landbouwgrond.

Ik fietste weg uit Pleiku in noordelijke richting. Na het debacle van gisteren hoopte ik op een wat beter begaanbaar pad. Het bleek een grote tolweg te zijn. Grote vrachtauto's en snelle 4WD 's raasden me voorbij en daar was de lol snel vanaf. Gelukkig vond ik een andere weg, eentje die me naar de kust zou leiden. Gelukkig ben ik vrij flexibel dus de keus was snel gemaakt.

Na een dikke 100 kilometer arriveerde ik in het stadje Ayunpa. Volgens mijn gegevens moest hier in ieder geval één hotel zijn. Daar aangekomen werd ik verwelkomd door drie enthousiast blaffende honden en een dame die ik het beste als de vleesgeworden onvriendelijkheid kan omschrijven. Zo eentje die je op je beurt laat wachten terwijl je al vooraan staat en ondertussen doet alsof ze je niet gezien heeft. En dan ook nog eens een kamerprijs vragen die het dubbele van normaal is. Ik besloot het erop te wagen en bedankte haar voor de eer. Hopelijk vond ik iets anders. Maar na een uurtje rondzoeken had ik maar één ander hotelletje gevonden maar die verhuurden alleen per uur en niet om te slapen. Iedereen verwees me naar het hotel en dat was dat hotel van dat loeder. Ik nam mijn verlies, betaalde en kreeg een kamer die op zich wel okay was. Gelukkig heb ik goede proppen in mijn oren en werd ik maar een paar keer wakker van het geblaf en gejank van die honden. Dat klinkt lekker door in zo'n betonnen klankkast. En het bed zou zelfs door een Chinees als tamelijk hard worden ervaren. Een nacht om snel te vergeten.

Eén slechte ervaring na al die goeie kunnen mijn humeur niet bederven en fleurig fietste ik de stad uit. Ze verkopen hier lekkere stokbroodjes als ontbijt en daar kon ik weer een eind op vooruit. Na bijna 140 km door een steeds mooier wordend landschap en grotendeels langs en over een rivier kwam ik aan de kust en vond een heel vriendelijke 'homestay' waar ik de enige buitenlandse gast ben. Verbaasd werd me gevraagd wat ik kwam doen in een stad waar niks te beleven is. Ik besloot gelijk twee dagen te blijven. Morgen neem ik een rustdag en ga een beetje de kust verkennen. En beslissen hoe ik verder ga. Ik zit te denken aan een bus naar Saigon om daarna nog een stukje Mekong delta te doen. Daar is het een stuk rustiger qua verkeer en lekker vlak.


« Terug