Yangon
Op de fiets van Bangkok centrum naar de grote nieuwe luchthaven van Bangkok, Suvarnibhumi Airport. Fietsend over de snelweg maar deze keer niet een keer aangehouden. Over de secundaire wegen kun je ook fietsen maar dan is het heel lastig om de juiste weg te vinden omdat alle wegwijzers standaard naar de grote snelweg wijzen.
Druipend van het zweet kwam ik aan, snel de fiets vliegklaar gemaakt en ingechecked op de vlucht van Air Asia naar Yangon. Tegelijk met mij boekten een Nederlandse broer en zus in die ook die kant opgingen. Hen zal ik vast nog vaker tegen komen.
Het was al donker bij aankomst in Yangon. Zo rond half zes is het aardedonker en ik was blij met mijn nieuwe verlichting op de fiets. Het verkeer is hier tamelijk rustig, zeker vergeleken met Thailand. Helaas kreeg ik mijn eerste lekke band. Ik vond een klein scherp doorntje in de binnenband en hoe die daar terecht kon komen is me een volstrekt raadsel. Met behulp van vier omstanders werd de band geplakt. Erg behulpzaam, erg goed bedoeld, maar banden plakken kun je beter alleen doen. En het was donker dus toen ik na een tijdje weer op de fiets zat merkte ik al gauw dat de band weer leeg liep. Gelukkig vond ik een klein guesthouse maar daar kwam ik de eerste problemen tegen. Het guesthouse was onder de standaard, dat betekent geen vergunning om buitenlanders onder te brengen. Erg jammer, het zag er leuk uit. Ik besloot een nieuwe achterband te monteren, dat is beter dan plakken in het donker.
Ik schrijf een paar keer "donker". De electriciteits situatie is hier een beetje behelpen. Het half uurtje dat we op de luchthaven waren om door de immigratie te gaan en de fiets te monteren, viel de stroom drie keer uit. De luchthaven maakte trouwens een zeer moderne en nieuwe indruk. Ook 's avonds gaat hier op tijd het licht uit. In Yangon is na een uur of tien 's avonds weinig meer te beleven, daarbuiten schijnt dat nog eerder het geval te zijn.
Het was nog een hele kunst om het centrum te vinden. Blijkbaar had ik ergens een verkeerde afslag genomen want ik zat in de buitenwijken en bijna niemand sprak meer dan twee woorden Engels: Hello en goodbye. Eindelijik ter plekke had ik honger en vooral ook dorst. Gelukkig vond ik een tentje waar ze dollars wilden aannemen en daar hadden ze lekkere schapenvlees curry met een soort nasi. Smaakte prima met een blikje cola en veel thee. Thee is de natioinale drank hier, veilig te drinken en overal (gratis) aangeboden bij het eten. Ik heb zin in Myanmar.
Een rondje Yangon. Ik ben nieuwsgierig naar het leven buiten de stad. In de stad is het een krioelende massa van oude stinkende bussen, auto's en daar tussendoor rickshaws, brommertjes, volbepakte fietsen en eentje zoals ik. De prachtige Victoriaanse gebouwen tonen nog iets van de grandeur van vroeger, maar veel is in verval.Hoewel, op sommige plaatsen wordt druk gerestaureerd dus blijkbaar beseffen ze hier ook wat de waarde ervan is.
Buiten de stad zit je al gauw in het landleven. Hutjes, rijstvelden en overal mensen bezig met van alles en nog wat. Ik ging even wat drinken in een hutje langs de kant van de weg. Zelfs het woord "cola" werd niet begrepen hoewel dat toch redelijk universeel is dacht ik. Maar ik vond nog een flesje in de koelkast en ik kreeg er een groot glas thee bij en een bord rijstsoep. Heerlijk.
Even de band opgepompt van een lokale fietser maar tot grote hilariteit liep de band net zo hard weer leeg. Het ventiel bleek lek maar nadat ik het slangetje er weer netjes om had geschoven, bleef de lucht in de band. Bij het afrekenen mocht ik niks betalen en ik werd door zeker 20 mannen, vrouwen en kinderen vrolijk uitgezwaaid.
De weg vinden is hier wel een probleem. Ik ben op dit rondje bij Yangon, toch verreweg de grootste stad en vroegere hoofdstad, geen enkele richting aanwijzer tegen gekomen over 90 km. Dat kan verderop nog leuk worden.